W skardze konstytucyjnej z 28 lutego 2006 r., sporządzonej przez pełnomocnika z urzędu skarżącego – Wincentego Kozłowskiego, zakwestionowano zgodność z Konstytucją przepisów rozporządzenia Ministra Finansów z 23 grudnia 1993 r. w sprawie zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów osób fizycznych (dalej: rozporządzenie). Przepisom § 1, § 2 ust. 1, § 4 ust. 1 pkt 3, § 6 ust. 1 oraz § 8 rozporządzenia skarżący zarzucił niezgodność z art. 2 Konstytucji w zakresie, w jakim naruszają one zakaz wprowadzania zmian w prawie podatkowym w czasie trwania roku podatkowego oraz zasadę ochrony zaufania obywateli do państwa i stanowionego przez nie prawa. Jednocześnie pełnomocnik skarżącego zwrócił się z wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej. W uzasadnieniu tego wniosku stwierdził, że sporządza go na wyraźne żądanie samego skarżącego, zgłoszone pomimo poinformowania skarżącego o stanowisku Trybunału Konstytucyjnego odnośnie charakteru prawnego terminu do występowania ze skargą konstytucyjną. Jako przyczynę uchybienia terminu pełnomocnik wskazał brak świadomości skarżącego o możliwości wystąpienia ze skargą konstytucyjną, jak i tego, że jest to ostatni środek prawny ochrony przysługujących mu praw i wolności.

Skarga konstytucyjna została sformułowana w związku z decyzją wydaną przez Pierwszy Urząd Skarbowy Warszawa-Mokotów z 8 grudnia 1995 r. (nr US1/PG/XI/876A/94). Z uwagi na uchybienie terminu do wniesienia odwołania, decyzja ta ma charakter ostateczny w administracyjnym toku instancji, zaś późniejsze odwołanie skarżącego zostało pozostawione bez rozpoznania postanowieniem z Izby Skarbowej z 15 lipca 1997 r. (nr IS/FA/3252-8/97). Skarga na powyższe postanowienie została oddalona wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 27 listopada 1998 r. (sygn. akt III SA 1355/97).

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji, każdy czyje konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone, ma prawo na zasadach określonych w ustawie wnieść skargę konstytucyjną w sprawie zgodności z Konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o jego wolnościach lub prawach albo o jego obowiązkach określonych w Konstytucji. Precyzując zasady, na jakich dopuszczalne jest korzystanie z tego środka ochrony, ustawodawca nałożył na skarżącego szereg obowiązków, których wypełnienie stanowi warunek merytorycznego rozpoznania wniesionej skargi. Ich weryfikacja ma miejsce w ramach wstępnej kontroli skargi konstytucyjnej. Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, skarga może być wniesiona po wyczerpaniu drogi prawnej, o ile droga ta jest przewidziana, w ciągu 3 miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Trybunał Konstytucyjny w pełni podtrzymuje stanowisko wyrażone już i utrwalone w dotychczasowym orzecznictwie, dotyczące charakteru prawnego terminu, o którym mowa w powołanym wyżej przepisie ustawy o TK (zob. np. postanowienia TK z: 21 stycznia 1998 r., Ts 2/98, OTK ZU nr 2/1998, poz. 21; 15 lipca 1998 r., Ts 79/98, OTK ZU nr 5/1998, poz. 82; z 16 grudnia 1998 r., Ts 140/98, OTK ZU nr 1/1999, poz. 17). Zgodnie z nim, termin do wniesienia skargi konstytucyjnej ma charakter zawity i brak jest możliwości jego przywrócenia. Wynika to z faktu, iż wniesienie skargi konstytucyjnej nie jest zwykłą czynnością procesową, dokonywaną w normalnym toku instancji. W istocie termin ten ma charakter materialnoprawny, wyznaczający czasowe granice dla podjęcia przez skarżącego obrony przysługujących mu praw i wolności przez zakwestionowanie w skardze konstytucyjnej generalnego aktu normatywnego. W związku z tym nie jest też dopuszczalne występowanie z wnioskiem o przywrócenie terminu do złożenia skargi konstytucyjnej w oparciu o odpowiednio stosowane przepisy kodeksu postępowania cywilnego.

Uwzględniając powyższe ustalenia stwierdzić należy, iż niniejsza skarga konstytucyjna wniesiona została z przekroczeniem ustawowego terminu do korzystania z tego rodzaju środka ochrony konstytucyjnych wolności i praw. Odrzuceniu podlega natomiast, skierowany wraz ze skargą konstytucyjną, wniosek pełnomocnika skarżącego o przywrócenie terminu do jej wniesienia.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, orzeka się jak w sentencji.