W skardze konstytucyjnej Janusza G. wniesionej do Trybunału 13 kwietnia 2001 r. zarzucono, iż wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 15 listopada 2000 r. (sygn. akt II SA/Gd 323/00) narusza wskazane w skardze konstytucyjnej przepisy ustawy o pomocy społecznej i Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Postanowieniem z 16 maja 2001 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze dalszego biegu, stwierdzając brak spełnienia przez nią przesłanek umożliwiających jej merytoryczne rozstrzygnięcie. W szczególności Trybunał wskazał na ograniczony treścią art. 79 ust. 1 Konstytucji przedmiot zaskarżenia, zgodnie z którym nie jest możliwe badanie w trybie skargi konstytucyjnej zgodności z prawem orzeczeń sądowych, lecz jedynie podstaw normatywnych na których zostały oparte.

Na postanowienie to pełnomocnik skarżącego wniósł 28 maja 2001 r. zażalenie, w którym ograniczając się do jednego zdania, stwierdził iż “w skardze nie tylko wskazano ustawę na podstawie której sąd orzekł o prawach skarżącego, ale również spełniono wszelkie przesłanki określone w art. 47 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, bowiem powołany został art. 67 Konstytucji”.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zażalenie pełnomocnika skarżącego nie może zostać uwzględnione z uwagi na to, iż nie odnosi się ono w ogóle do podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Wbrew treści skargi, w zażaleniu pełnomocnik skarżącego twierdzi, iż skarga spełnia wszelkie przesłanki dopuszczalności jej merytorycznego rozstrzygnięcia. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego twierdzenie takie nie jest uzasadnione, co więcej pełnomocnik skarżącego zdaje się nie dostrzegać, iż przedmiotem skargi konstytucyjnej zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej jest sprzeczność generalnego aktu normatywnego z Konstytucją. Zarówno w skardze konstytucyjnej, jak i w złożonym zażaleniu, pełnomocnik skarżącego, nie formułując zarzutu sprzeczności ustawy lub innego aktu normatywnego z Konstytucją, czyni przedmiotem skargi konstytucyjnej niezgodne z prawem orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego.

W związku z powyższym odmowę tę należało uznać za zasadną i nie uwzględniać zażalenia pełnomocnika skarżącego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 16 maja 2001 roku.