W skardze konstytucyjnej Janiny G. sporządzonej 20 marca 1998 r. zarzucono, iż art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 15 listopada 1956 r. o odpowiedzialności Państwa za szkody wyrządzone przez funkcjonariuszów państwowych (Dz.U. Nr 54, poz. 243) w związku z art. XIII ustawy z 23 kwietnia 1964 r. – Przepisy wprowadzające Kodeks cywilny, naruszają prawa konstytucyjne skarżącej zagwarantowane w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Pełnomocnik skarżącej wskazał, iż stosując zakwestionowany przepis Sąd Wojewódzki w L. wyrokiem z 21 marca 1997 r. oddalił powództwo skarżącej przeciwko Skarbowi Państwa - Ministrowi Spraw Wewnętrznych i Administracji o zapłatę odszkodowania tytułem zadośćuczynienia za zabicie jej męża, fizyczne i psychiczne znęcanie się nad nią i jej rodziną oraz zniszczenie mienia przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego. Apelacja skarżącej od tego wyroku została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w L. z 17 grudnia 1997 roku.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 30 czerwca 1998 r. pełnomocnik skarżącej został wezwany do usunięcia braków formalnych wniesionej skargi konstytucyjnej, w szczególności poprzez dokładne określenie jakie prawa i wolności konstytucyjne przysługujące skarżącej zostały naruszone przez wydanie wyroku Sądu Wojewódzkiego w L. z 21 marca 1997 r. utrzymanego w mocy przez wyrok Sądu Apelacyjnego w L. z 7 grudnia 1997 r. Pełnomocnik skarżącej został również wezwany do określenia sposobu, w jaki art. 6 ust. 1 ustawy z 15 listopada 1956 r. o odpowiedzialności Państwa za szkody wyrządzone przez funkcjonariuszów państwowych w związku z art. XIII ustawy z 23 kwietnia 1964 r. – Przepisy wprowadzające Kodeks cywilny, doprowadzają do naruszenia praw lub wolności konstytucyjnych skarżącej.

W piśmie procesowym sporządzonym 8 lipca 1998 r. pełnomocnik skarżącej wskazał art. 30, 35 oraz 43 Konstytucji RP, które - zdaniem skarżącej - gwarantują jej prawa konstytucyjne naruszone przez zakwestionowany w skardze przepis.

Jak wynika z ustaleń dokonanych przez Trybunał Konstytucyjny w Sądzie Apelacyjnym w L. skarżąca złożyła 22 maja 1998 r. kasację od wyroku Sądu Apelacyjnego z 17 grudnia 1998 r., która do chwili obecnej nie została rozpatrzona.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej skarga konstytucyjna może być wniesiona do Trybunału Konstytucyjnego, jeżeli na podstawie zakwestionowanego w skardze aktu normatywnego, sąd lub organ administracji publicznej ostatecznie orzekł o przysługujących skarżącemu prawach lub wolnościach konstytucyjnych. Ów ostateczny charakter orzeczenie organu władzy publicznej nabywa wówczas, gdy skarżącemu nie przysługuje już środek odwoławczy od tego orzeczenia, ani też nie toczy się żadne postępowanie, w ramach którego orzeczenie to może zostać zmienione lub uchylone. Zgodnie z treścią art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym skarga konstytucyjna może być wniesiona po wyczerpaniu toku instancyjnego, w ciągu dwóch miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Nieprawomocność wyroku od którego została złożona i dotychczas nie rozpatrzona kasacja, z czym mamy do czynienia w niniejszej sprawie, jest oczywista. Wyrok sądu drugiej instancji w sprawie cywilnej od którego przysługuje skarga kasacyjna staje się bowiem prawomocny wskutek wydania orzeczenia przez sąd kasacyjny lub wskutek upływu terminu do złożenia kasacji. W takiej sytuacji wyrok Sądu Apelacyjnego, od którego została wniesiona kasacja do Sądu Najwyższego wskazany przez pełnomocnika skarżącej nie jest prawomocny i nie ma waloru ostatecznego orzeczenia w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP.

W tym stanie rzeczy skarga konstytucyjna jest przedwczesna, ponieważ nie spełnia warunku jej merytorycznego rozpoznania określonego w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP oraz w art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643) i z tego względu należy odmówić jej nadania dalszego biegu.