W skardze konstytucyjnej z 19 czerwca 2001 r., podniesiono, że art. 23 ust. 1 pkt 2, art. 24 i art. 25 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (tekst jednolity Dz.U. z 2001 r. Nr 6 poz. 56 ze zm.) jest niezgodny z art. 18, art. 30, art. 31, art. 32 ust. 1 i 2, art. 38, art. 65, art. 67 ust. 2, art. 68 ust. 1 i ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego przyjęty w Polsce sposób rozdziału środków publicznych narusza zasadę sprawiedliwości społecznej, jest też niezgodny z zasadą równości. Obowiązywanie zaskarżonych przepisów uniemożliwia zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych skarżącego i członków jego rodziny. Wydane na podstawie zaskarżonych przepisów decyzje naruszają prawo do pracy, godnego życia, ochrony przed bezrobociem. Skarżący wskazał na decyzję z 19 kwietnia 2001 r. Zastępcy Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Legnicy przyznającej mu zasiłek celowy w kwocie 120 zł, jako decyzję naruszającą jego konstytucyjne prawa. Zdaniem skarżącego kwota 120 zł jest rażąco niska dla zaspokojenia potrzeb jego i jego rodziny, w tym sześciorga małoletnich dzieci.

Wezwany zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego do uzupełnienia braków skargi skarżący, w piśmie procesowym z 9 lipca 2001 r. oświadczył, iż nie wnosił odwołania od wskazanej wyżej decyzji Zastępcy Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej.

Postanowieniem z 18 września 2001 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Podstawą odmowy był brak wyczerpania przez skarżącego drogi prawnej oraz brak wydania rozstrzygnięcia o konstytucyjnych prawach skarżącego na podstawie zaskarżonych przepisów ustawy z 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu. Skarżący nie złożył bowiem odwołania od decyzji określającej wysokość zasiłku celowego, a sama decyzja została wydana w oparciu o przepisy ustawy z 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej.

W zażaleniu skarżący wniósł o nadanie skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Zdaniem skarżącego postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 18 września 2001 r. jest całkowicie bezpodstawne, gdyż skarga konstytucyjna została złożona nie tylko przez Krzysztofa K., ale również przez Kazimierę M., Ewelinę N. i około 2000 innych osób. Nie ma żadnego uzasadnienia dla “rozbijania” skargi konstytucyjnej na kilkanaście odrębnych spraw.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie może zostać uwzględnione, gdyż nie odnosi się ono w ogóle do podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Podstawy te należy uznać za w pełni zasadne. Nie ulega wątpliwości, że w przedmiotowej sprawie nie doszło do wyczerpania drogi prawnej i wydania rozstrzygnięcia o prawach skarżącego na podstawie zaskarżonych przepisów ustawy. Nie można również uwzględnić sformułowanego w zażaleniu zarzutu o nieuzasadnionym rozdzieleniu skargi konstytucyjnej. W myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji RP prawo do złożenia skargi konstytucyjnej przysługuje osobie, której konstytucyjne prawa lub wolności zostały naruszone orzeczeniem wydanym na podstawie zaskarżonego aktu normatywnego. Z istoty swej skarga konstytucyjna jest indywidualnym środkiem ochrony wolności i praw. Nie jest więc możliwe, ani złożenie skargi zbiorowej uzasadnionej jedynie podobnym charakterem dokonanych naruszeń, ani też skargi w interesie osób trzecich. W przedmiotowej sprawie wskazano trzy osoby, w imieniu których skarga konstytucyjna została złożona. Łączne rozpoznanie stawianych przez te osoby zarzutów nie było możliwe, gdyż z uzasadnienia skargi oraz załączonych kopii orzeczeń wynika, że w stosunku do wskazanych osób wydano odrębne orzeczenia dotyczące ich konstytucyjnych praw. Mamy więc do czynienia z trzema skargami konstytucyjnymi w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP. Za niezrozumiałe należy uznać żądanie pełnomocnika skarżącego rozpatrzenia skargi konstytucyjnej “około dwóch tysięcy innych osób”. Wprawdzie do skargi konstytucyjnej załączono listę podpisów wyrażających jej poparcie, jednakże w piśmie procesowym z 28 sierpnia 2001 r. pełnomocnik skarżącego jednoznacznie oświadczył, iż skarga konstytucyjna została złożona w imieniu Krzysztofa K., Kazimiery M. i Eweliny N.

Niespełnienie przez skargę konstytucyjną wymogów, o których mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji i art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym powoduje, iż Trybunał Konstytucyjny nie może w przedmiotowym postępowaniu odnieść się do sformułowanych w niej zarzutów, w szczególności nie może dokonać oceny zgodności z Konstytucją RP zaskarżonych przepisów ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu.

Mając powyższe na względzie należało orzec, jak w sentencji.