W skardze konstytucyjnej Jana R. zarzucono niezgodność art. 15, art. 38 i art. 52 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o ubezpieczeniu
społecznym rolników indywidualnych i członków ich rodzin (tekst jednolity z 1989 r. Dz.U. Nr 24, poz. 127) oraz art. 28 i
art. 44 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz.U. z 1991 r. Nr 7, poz. 24) z art. 32, art.
64 i art. 67 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Niekonstytucyjność kwestionowanych przepisów miałaby - zdaniem pełnomocnika
skarżącego - polegać na tym, że dyskryminują one rolników w stosunku do ogółu obywateli w zakresie prawa do emerytury. Pełnomocnik
skarżącego zwrócił się jednocześnie do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem o przywrócenie skarżącemu terminu do wniesienia
skargi konstytucyjnej. Uzasadnił to brakiem prawidłowego pouczenia skarżącego ze strony organów, do których zwracał się z
pismami o terminie i trybie wnoszenia skargi konstytucyjnej.
Postanowieniem z 5 października 1999 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze dalszego biegu uznając, że skarga wniesiona
została ze znacznym przekroczeniem dwumiesięcznego terminu, wyznaczonego przez ustawodawcę. Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny
odrzucił, jako niedopuszczalny, wniosek pełnomocnika skarżącego o przywrócenie terminu do złożenia skargi konstytucyjnej.
Na postanowienie to pełnomocnik skarżącego wniósł zażalenie, w którym podniósł, że stanowisko Trybunału Konstytucyjnego w
kwestii niedopuszczalności przywracania terminu do złożenia skargi konstytucyjnej jest nieuzasadnione. Zdaniem pełnomocnika
skarżącego podstawę dla przywrócenie tego terminu stanowi art. 168 1 kodeksu postępowania cywilnego.
Trybunał zważył co następuje:
Zażalenie skarżącego nie może zostać uwzględnione.
Trybunał Konstytucyjny w pełni podtrzymuje pogląd wyrażony w zaskarżonym postanowieniu z 5 października 1999 r., znajdujący
również potwierdzenie w dotychczasowym orzecznictwie, iż przewidziany w ustawie o Trybunale Konstytucyjnym (art. 46 ust. 1),
dwumiesięczny termin do wniesienia skargi konstytucyjnej ma charakter terminu zawitego i brak jest możliwości jego przywrócenia.
Taka kwalifikacja terminu do wniesienia skargi stanowi konsekwencję szczególnego charakteru prawnego skargi konstytucyjnej,
jako instytucji prawnej nie będącej zwykłą czynnością procesową, dokonywaną w normalnym toku instancji.
Trybunał Konstytucyjny pragnie ponownie podkreślić, że termin do wniesienia skargi konstytucyjnej ma charakter materialnoprawny,
wyznacza on czasowe granice dla podjęcia przez skarżącego obrony przysługujących mu konstytucyjnych wolności i praw, poprzez
zakwestionowanie w skardze konstytucyjnej generalnego aktu normatywnego (por. postanowienie z 15 lipca 1998 r., sygn. Ts 79/98, opublikowane w OTK ZU Nr 5/1998; postanowienie z 22 lutego 1999 r., sygn. Ts 141/98, opublikowane w OTK ZU Nr 2/1999). Nadzwyczajny charakter skargi konstytucyjnej, stanowiącej specyficzny środek ochrony konstytucyjnych
wolności i praw, przesądza także o niedopuszczalności zastosowania przepisów kodeksu postępowania cywilnego, dotyczących trybu
i przesłanek przywracania terminów procesowych.
Trybunał Konstytucyjny podtrzymuje w związku z tym w pełni stanowisko wyrażone w zaskarżonym postanowieniu z 5 października
1999 r., odmawiające uwzględnienia wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej, którego znaczne przekroczenie
przez skarżącego - w świetle poczynionych ustaleń faktycznych - nie budzi wątpliwości.
W tym stanie rzeczy, uznając postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 5 października 1999 r. o odmowie nadania skardze konstytucyjnej
dalszego biegu za w pełni uzasadnione, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na to postanowienie.