W skardze konstytucyjnej z 14 maja 1999 r. skarżąca zarzuciła, iż art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) jest niezgodny z art. 32 ust. 1, art. 32 ust. 2 oraz art. 65 ust. 4 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącej zakwestionowany przepis narusza zasadę równego traktowania osób wykonujących zawód radcy prawnego niezależnie od tego, jakiemu podmiotowi świadczona jest pomoc prawna, w tym reprezentowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym a także prawo do wynagrodzenia za świadczoną pomoc prawną, w tym zastępstwo procesowe.

Skarżąca wskazała, iż o jej prawach konstytucyjnych orzekł ostatecznie Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 24 lutego 1999 r. (sygn. akt SA/Sz 841/98) oddalającym wniosek pełnomocnika Izby Skarbowej w S. o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje.

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest wydanie na podstawie zakwestionowanego aktu normatywnego orzeczenia przez organ władzy publicznej naruszającego przysługujące skarżącemu prawa lub wolności konstytucyjne.

Jak wynika z przedłożonej skargi konstytucyjnej wskazany w niej wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w części dotyczącej wniosku o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego odnosił się do Izby Skarbowej w S., nie zaś do skarżącej. Skarżąca wniosek ten bowiem składała nie we własnym imieniu lecz w imieniu organu administracyjnego, którego była pełnomocnikiem w postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym. Rozstrzygnięcie w przedmiocie zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym odnosi się bowiem wyłącznie do stron tego postępowania, nie zaś do pełnomocników procesowych tych stron. Rozstrzygnięcie to nie przesądza bowiem kwestii wzajemnych rozliczeń pomiędzy pełnomocnikiem a jego mocodawcą.

Przyjmując więc, iż wskazane w skardze konstytucyjnej orzeczenie sądu nie odnosi się do praw skarżącej należało skardze tej odmówić nadania dalszego biegu.