W dniu 27 maja 2002 r. pełnomocnik skarżącej skierował do Trybunału Konstytucyjnego skargę konstytucyjną zarzucając, iż art. 493 § 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) jest niezgodny z art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącej przepis ten stwarza stan nierównowagi prawnej między stronami postępowania, dając nieuzasadnioną przewagę stronie powodowej. Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 czerwca 2002 r. skarżąca została wezwana do uzupełnienia braków skargi konstytucyjnej przez wskazanie orzeczenia sądu wydanego na podstawie zaskarżonego przepisu, określenie sposobu naruszenia swych konstytucyjnych praw, doręczenie kopii orzeczeń sądów lub organów administracji publicznej świadczących o wyczerpaniu drogi prawnej oraz doręczenie pięciu brakujących egzemplarzy skargi konstytucyjnej. Zarządzenie powyższe nie zostało wykonane.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skardze konstytucyjnej nie może być nadany dalszy bieg, nie spełnia ona bowiem przesłanek warunkujących dopuszczalność występowania z tym środkiem prawnym.

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji, skarga stanowi środek prawny przysługujący każdemu czyje konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone, służący do wszczęcia przed Trybunałem Konstytucyjnym postępowania w sprawie zbadania zgodności z Konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach albo obowiązkach skarżącego określonych w Konstytucji. Zasady, na których dopuszczalne jest występowanie ze skargą konstytucyjną precyzuje ustawa z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.).

Zgodnie z art. 49 w zw. z art. 36 ust. 2 tej ustawy, jeżeli skarga nie odpowiada warunkom formalnym, sędzia Trybunału Konstytucyjnego wzywa do usunięcia braków w terminie 7 dni od daty zawiadomienia. W przypadku, gdy braki nie zostały usunięte w tym terminie, sędzia Trybunału Konstytucyjnego wydaje postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu (art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym).

W związku z niewykonaniem przez skarżącą zarządzenia wzywającego do usunięcia braków skargi konstytucyjnej, działając na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), orzeka się jak w sentencji.