W skardze konstytucyjnej Bogdana Gamdzyka z 27 maja 2002 r. zarzucono, iż art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 30 listopada 1995 r. o pomocy państwa w spłacie niektórych kredytów mieszkaniowych, refundacji bankom wypłaconych premii gwarancyjnych oraz zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 1996 r. Nr 5, poz. 32) jest niezgodny z art. 32 oraz art. 75 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Skarżący wskazał, iż wyrokiem Sądu Okręgowego w Siedlcach z 12 kwietnia 2001 r. (sygn. kat I C 32/00) oddalono jego powództwo o zapłatę odszkodowania z tytułu kwoty wpłaconej na poczet wkładu mieszkaniowego w spółdzielni mieszkaniowej. Rozstrzygnięcie to zostało utrzymane w mocy wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 11 lipca 2001 r. (sygn. akt I Aca 286/01). Kasacja skarżącego od tego wyroku została odrzucona postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 28 sierpnia 2001 r. (sygn. akt I Aca 286/01), a zażalenie na to postanowienie Sąd Najwyższy oddalił postanowieniem z 20 listopada 2001 r. (sygn. akt III CZ 122/01).

Zdaniem skarżącego zakwestionowana przez niego regulacja prawna powoduje zróżnicowanie obywateli w zakresie naliczania premii gwarancyjnej na mieszkaniowej książeczce oszczędnościowej, uzależniając prawo do tej premii i jej wysokość od źródła pochodzenia wpłaty na książeczkę mieszkaniową.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP warunkiem dopuszczalności merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest wykazanie, iż zakwestionowany w tej skardze akt normatywny stanowił podstawę wydania przez organ władzy publicznej ostatecznego orzeczenia, z którym skarżący łączy naruszenie przysługujących mu praw lub wolności o charakterze konstytucyjnym.

Warunek ten nie został spełniony w przypadku skargi konstytucyjnej będącej przedmiotem rozpoznania wstępnego. W treści orzeczeń sądowych przyjętych przez skarżącego za podstawę wystąpienia ze skargą brak jest jakichkolwiek odniesień do zakwestionowanego art. 1 ust. 1 ustawy z 30 listopada 1995 r. o pomocy państwa w spłacie niektórych kredytów mieszkaniowych, refundacji bankom wypłaconych premii gwarancyjnych oraz zmianie niektórych ustaw. Także skarżący nie przedstawił żadnych argumentów uzasadniających pogląd, iż owa regulacja determinowała w sensie normatywnym kierunek rozstrzygnięć wskazanych w skardze konstytucyjnej orzeczeń sądowych.

Niezależnie od powyższej okoliczności należało wskazać, iż nie został także spełniony przez skarżącego wymóg wykorzystania wszystkich przysługujących mu na drodze prawnej środków obrony jego praw (art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym; Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.). W szczególności w sprawie będącej podstawą wystąpienia ze skargą konstytucyjną przysługiwała skarżącemu kasacja do Sądu Najwyższego, którą wszakże złożył w formie niepozwalającej na jej merytoryczne rozpoznanie. Jak wynika bowiem z treści postanowienia Sądu Najwyższego z 20 listopada 2001 r. powodem odrzucenia kasacji były stwierdzone w niej braki formalne, polegające na nieprzytoczeniu jej podstaw. Skarżący nie wskazał bowiem konkretnych przepisów prawa procesowego, które jego zdaniem zostały naruszone przy wydaniu orzeczeń sądów niższej instancji.

Jeżeli więc skarżący, z uwagi na niespełnienie oczywistych wymagań formalnych środka odwoławczego, uniemożliwia jego merytoryczne rozpoznanie, nie można przyjąć, iż spełniony został warunek wyczerpania drogi prawnej w rozumieniu art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym.

W tym stanie rzeczy należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.