W skardze konstytucyjnej Zenona P. z 10 maja 2000 r. (data nadania w Urzędzie Pocztowym) zarzucono, iż art. 62 ust. 1 pkt 1c oraz ust. 3, art. 66, art. 69 ust. 1 oraz art. 70 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz.U. Nr 89, poz. 414 ze zm.) są niezgodne z art. 31 ust. 2 oraz art. 64 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego zakwestionowane regulacje nie zawierają sankcji związanych z przeprowadzaniem okresowych kontroli przewodów kominowych, a przez to nie gwarantują w sposób dostateczny ochrony zdrowia i życia skarżącego, jak również jego własności.

Skarżący wskazał, iż wyrokiem Sądu Rejonowego dla K.-P. w K. z 13 maja 1997 r. został skazany za przestępstwo z art. 160 § 1 kodeksu karnego, a wyrok ten został utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w K. z 20 sierpnia 1997 r., zaś kasacja skarżącego została uznana za oczywiście bezzasadną postanowieniem Sądu Najwyższego z 22 lutego 2000 roku.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643), skarga konstytucyjna powinna zostać wniesiona w terminie dwóch miesięcy od daty doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia, przy czym chodzi o to orzeczenie, które kończy tok instancji w danej sprawie.

Jak wynika z treści skargi konstytucyjnej i dołączonych do niej załączników, orzeczeniem takim w przypadku skarżącego był wyrok Sądu Wojewódzkiego w K. z 20 sierpnia 1997 r., który jako orzeczenie sądu drugiej instancji miał charakter orzeczenia prawomocnego, a więc takiego, od którego nie przysługują już zwykłe środki odwoławcze. Jest to powszechnie przyjętym kryterium prawomocności (por. m.in. Z. Doda, Rewizja nadzwyczajna, Warszawa 1972, s. 101 i n.; S. Waltoś, Proces karny. Zarys systemu, Warszawa 1998, s. 179; J. Grzegorczyk, J. Tylman, Polskie postępowanie karne, Warszawa 1998, s. 179). Dla prawomocności wspomnianego wyroku Sądu Wojewódzkiego w K. nie miało znaczenia uczynienie go przez skarżącego przedmiotem kasacji do Sądu Najwyższego, co zresztą wyraźnie wynika z treści art. 519 kodeksu postępowania karnego, zgodnie z którym kasacja przysługuje wyłącznie od prawomocnych wyroków sądu odwoławczego kończących postępowanie.

Prawomocny wyrok Sądu Wojewódzkiego w K. z 20 sierpnia 1997 r. miał charakter orzeczenia kończącego tok instancji w sprawie stanowiącej podstawę skargi konstytucyjnej. I od daty doręczenia skarżącemu tego orzeczenia należałoby liczyć początek biegu dwumiesięcznego terminu do złożenia skargi konstytucyjnej. Ponieważ jednak skarga konstytucyjna została złożona dopiero 10 maja 2000 r., nie został spełniony jeden z warunków dopuszczalności merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej określony w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym.

Niezależnie od powyższej okoliczności Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż skarżący nie przedstawił żadnych argumentów uzasadniających przekonanie, iż zakwestionowane w tej skardze przepisy ustawy z 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane stanowiły podstawę orzeczeń sądowych, z którymi skarżący łączy naruszenie przysługujących mu praw konstytucyjnych. Przyznał to zresztą pełnomocnik skarżącego stwierdzając w piśmie z 13 czerwca 2000 r., iż “skarżący nie ma możliwości wskazania, że powołane w skardze przepisy prawa budowlanego stanowiły podstawę wydania wskazanych w skardze orzeczeń sądowych”. W takiej sytuacji jednak wykluczona jest możliwość merytorycznego rozpoznania przedstawionych w skardze konstytucyjnej zarzutów, albowiem zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP jej przedmiotem mogą być tylko te regulacje prawne, na podstawie których organ władzy publicznej orzekł ostatecznie o konstytucyjnych prawach lub wolnościach skarżącego.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.