W skardze konstytucyjnej z 27 lutego 2008 r. skarżący zarzucili, że orzeczenia sądowe wydane w ich sprawie naruszyły art. 31 ust. 2, art. 32, art. 45 ust. 1, art. 7, art. 8 oraz art. 9 Konstytucji.

Postanowieniem z 15 kwietnia 2008 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, z uwagi na to, iż skarżący uczynili jej przedmiotem wyłącznie akty stosowania prawa, nie formułując równocześnie jakichkolwiek zarzutów w stosunku do ich podstawy normatywnej.

Na postanowienie to pełnomocnik skarżących wniósł zażalenie, w którym w dalszym ciągu domaga się podjęcia przez Trybunał czynności mających na celu zmianę niekorzystnych rozstrzygnięć sądowych.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie ustawa lub inny akt normatywny. Brak określenia tego przedmiotu w skardze konstytucyjnej wyklucza możliwość jej rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny. Nie ulega wątpliwości, iż w skardze konstytucyjnej stanowiącej przedmiot rozpoznania wstępnego nie wskazano, jaką ustawę lub inny akt normatywny skarżący uznaje za niezgodny z Konstytucją i domaga się oceny tej niezgodności przez Trybunał Konstytucyjny.

W złożonym do Trybunału Konstytucyjnego zażaleniu pełnomocnik skarżących w dalszym ciągu nie wskazał żadnego przepisu, który mógłby stanowić przedmiot sporządzonej skargi. Wniesione zażalenie stanowi jedynie wyraz jego subiektywnego negatywnego stosunku do postanowienia Trybunału Konstytucyjnego odmawiającego nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Co więcej, pełnomocnik skarżących zdaje się w ogóle nie dostrzegać celów i funkcji tego instrumentu ochrony praw i wolności. W związku z tym Trybunał Konstytucyjny pragnie przypomnieć, że zgodnie z treścią art. 79 ust. 1 Konstytucji istotą skargi konstytucyjnej jest kontrola zgodności z Konstytucją przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji orzekł o przysługujących skarżącemu konstytucyjnie gwarantowanych prawach i wolnościach. Nie jest więc dopuszczalne, ani nawet możliwe badanie przez Trybunał w trybie skargi konstytucyjnej prawidłowości rozstrzygnięć sądowych. Taka konstrukcja skargi wynika bezpośrednio z istoty Trybunału Konstytucyjnego, którego zadaniem jest orzekanie o zgodności z Konstytucją ustaw i innych aktów normatywnych.

W tym stanie rzeczy należało nie uwzględnić zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 15 kwietnia 2008 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.