W skardze konstytucyjnej Janiny Węgrzyn, złożonej w Trybunale Konstytucyjnym 23 maja 2002 r., wniesiono o uznanie za niezgodny z Konstytucją wyrok Sądu Najwyższego z 25 lipca 2001 r. (sygn. I CKN 127/01) a przez to uznanie niezgodności art. 3581 § 1 i § 3 kodeksu cywilnego (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zdaniem skarżącej, zakwestionowany przepis narusza Konstytucję z uwagi na możliwość jego rozbieżnej interpretacji przez sądy. Brak precyzyjnego wskazania zasad waloryzacji świadczeń pieniężnych godzi w zasadę państwa prawnego i pociąga za sobą niepewność i brak stabilności sytuacji faktycznej i prawnej obywatela.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 9 lipca 2002 r. skarżąca została wezwana do uzupełnienia braków formalnych wniesionej skargi, w szczególności przez wskazanie, które z przysługujących skarżącej konstytucyjnych praw i wolności zostały naruszone przez kwestionowane w skardze przepisy oraz podanie daty doręczenia skarżącej wyroku Sądu Najwyższego.

W piśmie procesowym z 20 lipca 2002 r., pełnomocnik skarżącej oświadczył, iż nie jest w stanie podać dokładnej daty doręczenia wyroku Sądu Najwyższego z 25 lipca 2001 r., wnosząc o uznanie informacji, że wyrok ten został doręczony skarżącej w listopadzie 2001 r. W uzasadnieniu pisma procesowego pełnomocnik skarżącej powtórzył argumentację przedstawioną w skardze konstytucyjnej. Wskazał ponadto, że zaskarżona regulacja narusza art. 45 ust. 1 Konstytucji, pozbawiając skarżącą prawa do sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy bez nieuzsadnionej zwłoki.

Na skutek ustaleń poczynionych przez Trybunał Konstytucyjny w toku wstępnego rozpoznania skargi konstytucyjnej, w sekretariacie I Wydziału Izby Cywilnej Sądu Najwyższego, stwierdzono, że wyrok ten został doręczony skarżącej 26 listopada 2001 r. Skarga konstytucyjna wniesiona została do Trybunału Konstytucyjnego 23 maja 2002 r. W tej sytuacji nie ulega wątpliwości, że w niniejszej sprawie nie został dochowany ustawowy termin warunkujący dopuszczalność wystąpienia ze skargą konstytucyjną.

Postanowieniem z 16 września 2002 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze, stwierdzając, iż nie spełnia ona podstawowej przesłanki wynikającej z treści art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym złożenia skargi w terminie trzech miesięcy od doręczenia skarżącemu ostatecznego rozstrzygnięcia. Ponadto Trybunał Konstytucyjny zwrócił uwagę, iż z treści skargi, jak i uzupełniającego ją pisma procesowego wynika, że zarzuty skarżącej skierowane są nie tyle przeciwko przepisowi art. 3581 § 1 i 3 k.c., co raczej przeciwko jego błędnej – zdaniem skarżącej – interpretacji przez sądy stosujące prawo.

Na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego pełnomocnik skarżącej wniósł 30 września 2002 r. zażalenie, w którym zarzucił naruszenie przepisów postępowania mających wpływ na ustalenie biegu terminu do wniesienia skargi, przez nieuwzględnienie faktu zgonu pełnomocnika skarżącej, który nastąpił w toku postępowania przed Sądem Najwyższym. Ponadto zarzucono naruszenie przepisów prawa materialnego, przez uznanie, iż sformułowany w skardze zarzut skierowany jest przeciw błędnej – zdaniem skarżącej – interpretacji prawa przez sądy, nie zaś przeciw konstytucyjności zaskarżonego przepisu.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Niezasadnym jest przekonanie skarżącej, że przedstawione w zażaleniu okoliczności faktyczne, które miały miejsce przed wydaniem ostatecznego orzeczenia w sprawie, miały jakikolwiek wpływ na bieg terminu do wniesienia skargi. Termin do wniesienia skargi rozpoczyna swój bieg dopiero w momencie doręczenia skarżącej wyroku Sądu Najwyższego, czyli zgodnie z ustaleniami 26 listopada 2001 r. Należy zauważyć, iż od dnia doręczenia skarżącej wyroku Sądu Najwyższego mogła ona dokonać wyboru pełnomocnika celem sporządzenia i wniesienia skargi konstytucyjnej w terminie określonym w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Jak wynika z dołączonego do akt pełnomocnictwa, skarżąca zdecydowała się zakwestionować podstawę wyroku i wystąpić do Trybunału dopiero 16 maja 2002 r., czyli ze znacznym przekroczeniem trzymiesięcznego terminu przewidzianego do wniesienia skargi.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności należało nie uwzględnić zażalenia skarżącej na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 16 września 2002 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.