W skardze konstytucyjnej Biura Usług i Consultingu “E” Spółki z o.o. z 10 maja 2000 r., zarzucono niezgodność art. 16 ust. 1 pkt 38 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym do wejścia w życie ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. Nr 144, poz. 931), tj. 31 grudnia 1998 r. z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz naruszenie przez wydane na jego podstawie rozstrzygnięcie konstytucyjnej zasady równości wynikającej z art. 32 Konstytucji RP. Naruszenie wskazanej zasady wynika, zdaniem skarżącej, ze sformułowania zaskarżonego przepisu, umożliwiającego jego różnorodną wykładnię, przez co dochodzi do nierównego traktowania podatników przez orzekające w sprawach organy.

Zarządzeniem z 30 maja 2000 r. Trybunał Konstytucyjny wezwał skarżącą spółkę do uzupełnienia braków m.in. poprzez dokładne określenie, na czym polega niezgodność wskazanego przepisu z art. 2 Konstytucji RP oraz wskazanie, które z przysługujących skarżącej praw lub wolności konstytucyjnych zostało naruszone oraz dokładne określenie sposobu ich naruszenia. W uzupełnieniu skargi pełnomocnik skarżącej wskazał na wynikające z art. 2 takie zasady, jak: zasada zaufania obywatela do państwa i stanowionego przezeń prawa, z której wynika tzw. zasada przyzwoitej legislacji. Zasady te, jego zdaniem, zostały podważone poprzez wadliwe sformułowanie zaskarżonego, przepisu, który wywołując wątpliwości w orzecznictwie prowadzi w konsekwencji do naruszenia zasady równości. Pełnomocnik skarżącej stwierdził również, iż poprzez stosowanie wadliwie sformułowanego przepisu doszło do dyskryminacji spółki w stosunku do innych podmiotów gospodarczych, poprzez niejednakowe stosowanie zaskarżonego przepisu w stosunku do podmiotów działających w tych samych warunkach.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Niekonstytucyjność zaskarżonego przepisu skarżąca wywodzi z faktu dokonywania przez organy stosujące ten przepis dwóch odmiennych wykładni, które, stosowane arbitralnie w praktyce, prowadzą do naruszenia zasady równości. Należy tu podkreślić, iż skarżąca spółka naruszenie tej zasady widzi nie w dokonaniu przez organy skarbowe i NSA wykładni przepisu, która narusza jej konstytucyjne prawa lub wolności, tylko w występowaniu w systemie prawnym przepisu wadliwie, zdaniem skarżącej, sformułowanego, z którego interpretuje się dwie różne normy i na nich opiera rozstrzygnięcia. Stosowanie przez organy orzekające dwóch różnych wykładni tego samego przepisu może niewątpliwie naruszać zasadę równości wobec prawa, ale dopóki nie zostanie wskazane, które sformułowania tego przepisu taką arbitralność uzasadniają, czy do takiej arbitralności wręcz zmuszają, dopóty musi ona zostać uznana za zagadnienie wyłącznie z dziedziny stosowania prawa, którego badanie w drodze skargi konstytucyjnej wykracza poza kompetencje Trybunału Konstytucyjnego. Innymi słowy mówiąc, przedmiotem skargi konstytucyjnej może być stosowanie prawa tylko o tyle, o ile jest ono zdeterminowane treścią zaskarżonych przepisów. W skardze konstytucyjnej obok zaskarżonego przepisu należy więc wskazać, które elementy treściowe kwestionowanego przepisu przesądzają o takim, dotykającym praw i wolności konstytucyjnych, jego zastosowaniu. Skoncentrowanie argumentacji na sferze praktyki bez odniesienia się do treści zaskarżonego przepisu nie wystarcza dla uznania, iż przesłanki wniesienia skargi konstytucyjnej zostały spełnione (por. postanowienie z 30 listopada 1999 r., sygn. Ts 128/99, OTK ZU Nr 1/2000, poz. 32).

W niniejszej sprawie skarżąca spółka wskazywała na wadliwe sformułowanie przepisu, jednakże nie uzasadniła dostatecznie z czego ono wynika. Sam fakt dokonywania przez organy administracyjne i sądowe dwóch różnych wykładni tego przepisu, takiej wadliwości nie przesądza. Skarżąca spółka nie wykazała dostatecznie, które sformułowania zaskarżonego przepisu są na tyle niejasne i niejednoznaczne, iż uniemożliwiają dokonanie jednolitej wykładni, co uzasadniałoby przyjęcie tezy, iż naruszenie wskazanych przez skarżącą praw wynika z brzmienia zaskarżonego przepisu, a nie jest efektem postępowania organów orzekających na jego podstawie. Za przedmiot skargi należy uznać tym samym de facto nie zarzut niekonstytucyjności aktu prawnego, lecz naruszające prawa lub wolności konstytucyjne stosowanie wskazanego w skardze przepisu, które, jako zagadnienie z zakresu stosowania prawa, nie podlega rozpoznaniu przez Trybunał Konstytucyjny w drodze skargi konstytucyjnej. Tak sformułowany przedmiot skargi konstytucyjnej uniemożliwia zatem merytoryczne rozpoznanie skargi.

Z tych też względów Trybunał orzekł jak na wstępie.