W skardze konstytucyjnej z 9 stycznia 2004 r., skarżący zwrócił się do Trybunału Konstytucyjnego o wydanie orzeczenia nakazującego Ministrowi Infrastruktury udzielenie informacji wyjaśniającej, jakie decyzje podjęto w sprawie środków pieniężnych Skarbu Państwa przeznaczonych na wypłatę odszkodowań należnych właścicielom nieruchomości wywłaszczonych na cele budowlane w jednym z osiedli położonych w Trzebini.

Postanowieniem z 8 marca 2004 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W uzasadnieniu stwierdził, że skarga konstytucyjna nie spełnia prawnych przesłanek warunkujących dopuszczalność korzystania z tego środka ochrony. Skarżący nie kwestionuje bowiem konstytucyjności jakichkolwiek przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego. Nie wskazuje również orzeczenia, które spełniałoby przesłanki wymienione w art. 79 ust. 1 Konstytucji. Oczekiwane zaś przez skarżącego wydanie przez Trybunał Konstytucyjny orzeczenia skierowanego do instytucji publicznych, w którym zobligowano by je do wyjaśnienia przyczyn niepodejmowania działań w indywidualnej sprawie skarżącego, z oczywistych względów nie mieści się w zakresie kognicji Trybunału Konstytucyjnego.

W zażaleniu na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu skarżący podniósł, że odrzucenie skargi nastąpiło wyłącznie w oparciu o treść pisma, jakie skarżący otrzymał z Ministerstwa Infrastruktury. Łamie to zasadę prawa, zgodnie z którą nie należy w postępowaniu sądowym wysłuchiwać tego, kto powołuje się na własny czyn bezprawny. Ponadto skarżący zarzucił, że Trybunał Konstytucyjny przemilczał naruszenie art. 21 ust. 2 Konstytucji. W ocenie wnoszącego zażalenie w sytuacji, gdy od momentu wywłaszczenia w 1977 r. bezskutecznie dochodzi on wypłaty odszkodowania, to tym samym przysługuje mu prawo wniesienia skargi konstytucyjnej.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Argumenty przedstawione w zażaleniu skarżącego w żadnym stopniu nie zasługują na uwzględnienie. W pełni podtrzymać należy stanowisko wyrażone w zaskarżonym postanowieniu odnośnie niedopełnienia przez skarżącego przesłanek dopuszczalności występowania ze skargą konstytucyjną. Przede wszystkim powtórnie podkreślić trzeba, że skarga konstytucyjna nie jest środkiem służącym do oceny (ani też korygowania) działań organów publicznych w zakresie stosowania prawa. Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji, jest to środek prawny służący wszczynaniu kontroli zgodności z Konstytucją ustaw lub innych aktów normatywnych, które w indywidualnej sprawie skarżącego były podstawą prawną ostatecznego orzeczenia sądu lub organu administracji publicznej, naruszającego określone w Konstytucji wolności lub prawa. Koniecznym warunkiem wszczęcia takiej kontroli jest więc precyzyjne określenie przez skarżącego zarówno jej przedmiotu (przepisów stanowiących podstawę ostatecznego orzeczenia), jak i podstawy (określonych w Konstytucji wolności lub praw). Skarżący winien ponadto wskazać wydane w jego sprawie orzeczenie, spełniające warunki, o których mowa w powołanym wyżej przepisie Konstytucji. Dla dopuszczalności skargi konstytucyjnej w żadnym wypadku nie jest więc wystarczające sformułowanie samego zarzutu naruszenia praw skarżącego, którego przyczyn upatruje on wyłącznie w wadliwym postępowaniu organów władzy publicznej. Tym bardziej, pozbawione jakichkolwiek podstaw prawnych jest oczekiwanie wydania przez Trybunał Konstytucyjny orzeczenia, które obligowałoby inne instytucje publiczne do udzielania wyjaśnień odnośnie sposobu ich funkcjonowania w konkretnej sprawie.

W zaskarżonym postanowieniu Trybunał Konstytucyjny zasadnie więc przyjął, iż skarżący nie określił takiego przedmiotu skargi, który mieściłby się w zakresie kognicji Trybunału, nie wskazał również jakiegokolwiek orzeczenia, które spełniałoby wymogi z art. 79 ust. 1 Konstytucji. Poprzestał natomiast na postawieniu zarzutu naruszenia praw konstytucyjnych, wiążąc go jednakże z faktycznymi działaniami (a właściwie bezczynnością) organów administracji publicznej. Nie można zgodzić się więc z tezą zażalenia, jakoby przesłanką odmowy nadania skardze konstytucyjnego dalszego biegu było odwołanie się przez Trybunał Konstytucyjny do treści pisma, jakie skarżący otrzymał z Ministerstwa Infrastruktury. Jedynym motywem rozstrzygnięcia Trybunału Konstytucyjnego było niedopełnienie przez skarżącego prawnych przesłanek dopuszczalności tego środka prawnego. Nawiązanie w treści uzasadnienia zaskarżonego postanowienia do wskazanego wyżej pisma miało na celu jedynie podkreślenie znaczenia podjętych już wobec skarżącego rozstrzygnięć i ich wpływu na dalszy przebieg postępowania w jego sprawie.

W konkluzji powtórzyć więc należy, iż argumentacja zażalenia w żadnym stopniu nie podważa zasadności przesłanek odmowy nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 8 marca 2004 r.