W skardze konstytucyjnej złożonej 16 stycznia 2002 r. skarżąca wniosła o stwierdzenie nieważności wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 10 kwietnia 1995 r. (sygn. akt II SA 318/95), gdyż jej zdaniem jest on niezgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 lutego 2002 r. skarżąca została wezwana do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, w tym wskazania przepisów aktu normatywnego, którym zarzuca niezgodność z Konstytucją oraz wskazania sposobu naruszenia jej konstytucyjnych wolności lub praw. Pismem z 11 lutego 2002 r. skarżąca samodzielnie, bez udziału pełnomocnika, wskazała że naruszenie jej praw konstytucyjnych nastąpiło na skutek wydania przez Prokuratora Generalnego zarządzenia z 11 lipca 1994 r. (Nr KD II 1798/94) – zarządzeniem tym nastąpiło “bezprawne przetrzymanie mnie w zbiorze asesorów”. Ponadto skarżąca wskazała, że wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 10 kwietnia 1995 r. oddalający jej skargę w przedmiocie zwolnienia z pracy asesora prokuratury powszechnej został jej doręczony 1 czerwca 1995 r.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 48 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym skargę konstytucyjną sporządza adwokat lub radca prawny, chyba że skarżący jest sędzią, prokuratorem, notariuszem, profesorem lub doktorem habilitowanym nauk prawnych. Jeżeli skarga konstytucyjna obarczona jest brakami formalnymi, również ich uzupełnienie powinno nastąpić z zachowaniem wymogu, o którym mowa we wskazanym wyżej przepisie ustawy. Niezachowanie tego wymogu powoduje, iż braki skargi nie zostają skutecznie uzupełnione, tym samym na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym należy odmówić nadania jej dalszego biegu. Ponieważ w przedmiotowej sprawie braki formalne skargi nie zostały uzupełnione przez pełnomocnika skarżącej, a sama skarżąca nie należy do grupy podmiotów, o których mowa w art. 48 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym należy uznać, iż zachodzą podstawy do odmowy nadania skardze dalszego biegu.

Niezależnie od powyższego należy stwierdzić, że w skardze postawiono zarzut naruszenia konstytucyjnej zasady równości przez akty stosowania prawa. Tak określony przedmiot skargi konstytucyjnej z oczywistych względów wykracza poza zakres uprawnień Trybunału Konstytucyjnego, wynikających z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP. Zgodnie z tym przepisem przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie ustawa lub inny akt normatywny, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej wydał orzeczenie o przysługujących skarżącemu prawach lub wolnościach konstytucyjnych.

Na koniec należy podkreślić, że skarżąca otrzymała odpis, kończącego postępowanie w sprawie, wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego 1 czerwca 1995 r., a skarga konstytucyjna została złożona 16 stycznia 2002 r., czyli ze znacznym przekroczeniem terminu o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Mając powyższe na względzie należało orzec jak w sentencji.