W skardze konstytucyjnej złożonej 9 maja 2000 r. zarzucono, iż art. 27a ust. 3 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (tekst jednolity z 1998 r. Dz.U. Nr 64, poz. 414 ze zm.) jest niezgodny z art. 6, art. 30, art. 69 oraz zdaniem 21 preambuły Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego, ustalona zaskarżonym przepisem ustawy kwota renty socjalnej uniemożliwia mu zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych i zagraża jego biologicznej egzystencji. Według skarżącego, narusza to zdanie 21 preambuły w związku z art. 6 ust. 1 konstytucji, który gwarantuje dostęp do dóbr kultury, godność człowieka, o której mowa w art. 30 konstytucji oraz art. 69 konstytucji, nakładający na władze publiczne obowiązek udzielania pomocy w zabezpieczeniu egzystencji i przysposobieniu do pracy.

Decyzją z 31 sierpnia 1998 r. (nr MOPS 1773/SOL/98), Dyrektor Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej przyznał skarżącemu rentę socjalną w kwocie 318 zł miesięcznie. Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją Wojewody w S. z 2 października 1998 r. (nr PS.2.P 0561/392/98). Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 14 stycznia 2000 r. (sygn. akt SA/Sz 71778/98) oddalił skargę na powyższe decyzje. Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wskazał, iż wysokość renty socjalnej jest określona wprost w ustawie, nie można więc mówić o naruszeniu prawa przez zaskarżone decyzje.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 79 ust. 1 konstytucji oraz art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, warunkiem dopuszczalności złożenia skargi konstytucyjnej jest wskazanie konstytucyjnych praw skarżącego, które zostały naruszone. Skarżący podnosząc w skardze konstytucyjnej naruszenie art. 6 i art. 69 konstytucji nie wskazał swych publicznych praw podmiotowych, które miałyby być zawarte w tych przepisach. Oba powołane przepisy są adresowane do organów państwa i nie wynika z nich konstytucyjne uprawnienie skarżącego do otrzymywania renty socjalnej w określonej wysokości. Uprawnienie takie nie wynika też z art. 30, ani z cytowanego w skardze konstytucyjnej fragmentu preambuły konstytucji.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, iż w skardze nie wskazano konstytucyjnych praw lub wolności naruszonych zaskarżonym przepisem ustawy. Z tego względu należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.