W skardze konstytucyjnej Zbigniewa K., sporządzonej 30 kwietnia 1998 r. przez adwokata wyznaczonego z urzędu zarzucono, iż postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 listopada 1997 r. narusza art. 168 oraz art. 408 kodeksu postępowania cywilnego. W petitum skargi pełnomocnik skarżącego podniósł, iż naruszenie to “w konsekwencji stanowi niezgodność z przepisami konstytucji gdzie mowa jest, że obywatel ma prawo do obrony”.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 7 maja 1998 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do usunięcia braków formalnych skargi konstytucyjnej, w szczególności poprzez określenie przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, którym skarżący zarzuca niezgodność z konstytucją, ze wskazaniem praw lub wolności konstytucyjnych przysługujących skarżącemu, które zostały naruszone przez zastosowanie tych przepisów oraz określenie sposobu tego naruszenia. Ponadto pełnomocnik skarżącego został wezwany do dołączenia postanowienia sądu rejonowego oraz uchwały Okręgowej Rady Adwokackiej, na podstawie których uzyskał pełnomocnictwo do sporządzenia skargi konstytucyjnej oraz dołączenie powołanego w skardze postanowienia Sądu Najwyższego z 28 listopada 1997 r., celem ustalenia czy dochowany został dwumiesięczny termin do wniesienia skargi konstytucyjnej określony w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym.

W piśmie procesowym z 14 maja 1998 r. pełnomocnik skarżącego wskazał jako przedmiot zaskarżenia wykładnię przytoczonych w skardze przepisów kodeksu postępowania cywilnego, dokonaną przez Sąd Najwyższy, która zdaniem skarżącego, jest niezgodna z art. 45 Konstytucji RP. Ponadto usunął braki w zakresie udokumentowania swojego umocowania do sporządzenia niniejszej skargi konstytucyjnej. Pełnomocnik skarżącego oświadczył poza tym, iż nie może podać daty doręczenia skarżącemu postanowienia Sądu Najwyższego z 28 listopada 1997 r., ponieważ nie ma dostępu do akt sprawy. Na podstawie ustaleń dokonanych przez Biuro Trybunału Konstytucyjnego w Sądzie Najwyższym należy przyjąć, że zachowany został przez skarżącego termin do wniesienia skargi konstytucyjnej.

Z uwagi na nadal istniejące wątpliwości i konieczność dogłębnego wyjaśnienia sprawy, zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 9 czerwca 1998 r. pełnomocnik skarżącego został ponownie wezwany do uzupełnienia braków niniejszej skargi konstytucyjnej. W zarządzeniu tym wezwano w szczególności do dokładnego określenia, które z przytoczonych w skardze przepisów kodeksu postępowania cywilnego naruszają, zdaniem skarżącego, Konstytucję RP oraz wskazania na czym polega to naruszenie. W zarządzeniu tym wyraźnie zwrócono uwagę pełnomocnika skarżącego na fakt, iż w uzupełniającym skargę konstytucyjną piśmie procesowym z 14 maja 1998 r. zawarł jedynie zarzut niezgodnej z konstytucją wykładni powołanych przepisów, gdy tymczasem zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP przedmiotem skargi konstytucyjnej powinien być zarzut niezgodności z konstytucją samego aktu normatywnego. Ponadto wezwano pełnomocnika skarżącego do wskazania, które z wydanych w sprawie orzeczeń oparte jest na przepisach, w stosunku do których skarżący domaga się stwierdzenia niezgodności z konstytucją, z uwagi na to, iż uzasadnienie wspomnianego w skardze postanowienia Sądu Najwyższego z 28 listopada 1997 r. nie odwołuje się do przepisów na podstawie których Sąd Najwyższy postanowił odrzucić kasację. W odpowiedzi na ponowne wezwanie do uzupełnienia braków skargi konstytucyjnej, pełnomocnik skarżącego wniósł kolejne pismo procesowe sporządzone 29 czerwca 1998 roku.

Rozpoznając niniejszą skargę konstytucyjną Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 79 ust. 1 Konstytucji RP skargę konstytucyjną wnieść można w sprawie zgodności z konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd albo inny organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach, albo obowiązkach skarżącego określonych w konstytucji.

Niniejsza skarga konstytucyjna nie spełnia warunków nadania jej dalszego biegu. Pełnomocnik skarżącego nie sformułował w niej bowiem zarzutu niekonstytucyjności ustawy lub innego aktu normatywnego w sposób umożliwiający merytoryczne rozpoznanie tej skargi mimo, że został do tego wezwany zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 7 maja 1998 r. oraz z 9 czerwca 1998 r. W piśmie z 29 czerwca 1998 r. wskazał on jedynie, iż “w skardze wymieniony został art. 168 i 408 kodeksu postępowania cywilnego” oraz “wymieniono orzeczenie Sądu Najwyższego”. Wskazanie takie nie jest sformułowaniem zarzutu niezgodności z konstytucją aktu normatywnego, który był podstawą ostatecznego orzeczenia o konstytucyjnych wolnościach lub prawach, albo obowiązkach skarżącego, co wynika z treści art. 79 ust. 1 Konstytucji RP i jest warunkiem koniecznym, który musi być spełniony, aby skarga mogła być rozpoznana przez Trybunał Konstytucyjny. Pełnomocnik skarżącego nie przedstawił również uzasadnienia wskazującego, że przepis ustawy lub innego aktu normatywnego naruszył zagwarantowane jego mocodawcy w art. 45 Konstytucji RP prawo do sądu.

W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż braki formalne rozpoznawanej skargi nie zostały usunięte i orzekł jak w sentencji.