W piśmie złożonym 5 maja 2000 r. Związek Zawodowy Rolnictwa “S” wniósł o zbadanie zgodności § 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 24 kwietnia 1997 r. w sprawie sposobu wykazania przez uprawnionych rolników i rybaków okoliczności umożliwiających im nabycie akcji spółek Skarbu Państwa oraz szczegółowego trybu nabywania przez nich akcji (Dz.U. Nr 44, poz. 280) z art. 32 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W związku z wątpliwościami dotyczącymi charakteru pisma, Dyrektor Zespołu ds. Obsługi Skargi Konstytucyjnej zwrócił się do pełnomocnika Związku z pytaniem “czy pismo ma charakter skargi konstytucyjnej określonej w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP, czy też jak wynika z jego treści, wniosku określonego w art. 191 ust. 1 pkt 4 oraz ust. 2 Konstytucji RP”. W odpowiedzi pełnomocnik Związku wyjaśnił, iż wniesione do Trybunału Konstytucyjnego pismo ma charakter skargi konstytucyjnej. Następnie pełnomocnik skarżącego został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej. W wyznaczonym terminie braki nie zostały uzupełnione, natomiast pełnomocnik skarżącego wniósł o uznanie pisma złożonego 5 maja 2000 r. za wniosek w rozumieniu art. 191 ust. 1 pkt 4 i ust. 2 konstytucji i rozpoznanie sprawy według przewidzianego dla takich wniosków trybu.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Pełnomocnik Związku Zawodowego Rolnictwa “S” jednoznacznie stwierdził w swoim wyjaśnieniu z 5 czerwca 2000 r., iż pismo z 5 maja 2000 r. w sprawie zbadania zgodności przepisu § 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 24 kwietnia 1997 r. w sprawie sposobu wykazania przez uprawnionych rolników i rybaków okoliczności umożliwiających im nabycie akcji spółek Skarbu Państwa oraz szczegółowego trybu nabywania przez nich akcji (Dz.U. Nr 44, poz. 280) z art. 32 ust. 2 konstytucji ma charakter skargi konstytucyjnej. W tej sytuacji, zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego, skarżący został wezwany do usunięcia braków formalnych skargi konstytucyjnej. W zakreślonym terminie braki te nie zostały usunięte, co w związku z treścią art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym skutkuje odmową nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Niezależnie jednak od nieusunięcia braków formalnych skargi pełnomocnik złożył oświadczenie z 18 lipca 2000 r., w którym stwierdził, iż złożone pismo nie jest skargą, lecz wnioskiem złożonym w trybie art. 191 ust. 1 pkt 4 i ust. 2 konstytucji.

W tej sytuacji oświadczenie to należy uznać za cofnięcie skargi konstytucyjnej, co w myśl art. 39 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643) stanowi podstawę umorzenia postępowania w niniejszej sprawie.

Mając powyższe na względzie należało orzec jak w sentencji.