W skardze konstytucyjnej Katarzyny J. zarzucono, że treść art. 393 pkt 1 kodeksu postępowania cywilnego powoduje nierówne traktowanie obywateli w zakresie prawa do wniesienia kasacji. W petitum skargi skarżąca wskazała, iż regulacja ta prowadzi do naruszenia jej konstytucyjnych praw zagwarantowanych w art. 31 ust. 3, art. 32 oraz art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W szczególności skarżąca podniosła, że uzależnienie przysługiwania kasacji w sprawach o świadczenie od wartości przedmiotu sporu, prowadzi do nieuzasadnionego zróżnicowania sytuacji prawnej obywateli, potrzeby którego ustawodawca nie tłumaczy żadnymi względami.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 2 czerwca 1999 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej stwierdzając, iż zakwestionowana w niej regulacja prawna nie stanowiła podstawy prawnej wskazanych w tej skardze orzeczeń sądowych a ponadto, iż upłynął już dwumiesięczny termin do złożenia skargi konstytucyjnej.

Na postanowienie to skarżąca złożyła zażalenie zarzucając błędne przyjęcie przez Trybunał Konstytucyjny, iż bieg dwumiesięcznego terminu do złożenia skargi konstytucyjnej rozpoczął się wraz z doręczeniem skarżącej wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Z.G. z 29 września 1998 r. (sygn. akt IV Pa 178/98). Zdaniem skarżącej upływ tego terminu należy liczyć dopiero z momentem zakończenia wszelkich postępowań odwoławczych, w szczególności zaś z momentem rozstrzygnięcia w przedmiocie złożonej przez nią skargi o wznowienie postępowania zakończonego wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Z.G. z 29 czerwca 1998 r. (sygn. akt IV Pa 178/98). Skarżąca podniosła ponadto, iż wbrew stanowisku Trybunału Konstytucyjnego zakwestionowany w skardze konstytucyjnej art. 393 pkt 1 kodeksu postępowania cywilnego stanowił podstawę wydania przez sąd rozstrzygnięcia w postaci pouczenia, iż kasacja nie przysługuje skarżącej.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje.

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP merytoryczne rozpoznanie skargi konstytucyjnej może nastąpić wyłącznie wówczas, gdy na podstawie zakwestionowanego w skardze aktu normatywnego sąd lub inny organ władzy publicznej wydał orzeczenie o prawach lub wolnościach konstytucyjnych skarżącego. Wskazane przez skarżącą pouczenie nie posiada wszakże charakteru “orzeczenia”. Nie jest bowiem władczym rozstrzygnięciem odnoszącym się do sfery praw lub wolności skarżącej, lecz ma charakter wyłącznie informacyjny. W tej sytuacji zasadne było stanowisko Trybunału Konstytucyjnego wyrażone w postanowieniu z 2 czerwca 1999 r., iż w przedstawionej przez skarżącą sprawie nie został spełniony jeden z podstawowych warunków dopuszczalności merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej określonych w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP.

Niezależnie od powyższych okoliczności należy uznać za chybioną przedstawioną w zażaleniu argumentację odnoszącą się do sposobu ustalania początku biegu dwumiesięcznego terminu do złożenia skargi konstytucyjnej. Termin ten zaczyna bowiem biec od momentu doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia, które przesądza o ostatecznym charakterze orzeczenia odnoszącego się do jego praw lub wolności konstytucyjnych. Przewidziana w kodeksie postępowania cywilnego skarga o wznowienie postępowania odnosi się wyłącznie do spraw zakończonych już prawomocnym wyrokiem, a więc do orzeczeń, którym przysługuje walor ostateczności w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP. Samo złożenie skargi o wznowienie postępowania nie powoduje jeszcze, iż orzeczenia te tracą cechę ostateczności. Jest tak zaś tym bardziej, gdy skarga o wznowienie zostanie odrzucona z uwagi na to, iż wskazane w niej podstawy nie odpowiadają wymogom kodeksu postępowania cywilnego, tak jak to miało miejsce w przypadku skarżącej.

W tym stanie rzeczy, uznając za zasadne postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 2 czerwca 1999 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, należało nie uwzględniać zażalenia złożonego na to postanowienie.