W skardze konstytucyjnej z 9 maja 2002 r. skarżący wniósł o stwierdzenie niezgodności z art. 67 ust. 1 Konstytucji RP oraz ustawą z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 ze zm.) decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych odmawiającej wypłacenia renty z tytułu wypadku przy pracy. Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego skarżący został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej m.in. przez wskazanie przepisów ustawy, na podstawie której sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o jego konstytucyjnych wolnościach lub prawach, wskazanie sposobu naruszenia tych praw, wskazanie, iż w sprawie została wyczerpana droga prawna oraz podanie daty doręczenia ostatecznego rozstrzygnięcia, od której biegł termin do wniesienia skargi konstytucyjnej. W odpowiedzi skarżący wskazał jedynie, iż “sąd odmówił skarżącemu wypłacenia renty z tytułu wypadku przy pracy za okres od 31.06 do 31.10. 1999 r. oraz od 01.10 do 31.12.1998 r.”.

Postanowieniem z 9 lipca 2002 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Podstawą odmowy było niewykonanie przez skarżącego zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego wzywającego do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej. Ponadto Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu postanowienia wskazał, iż w skardze nie sformułowano w ogóle zarzutu niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją. W zażaleniu złożonym w 6 sierpnia 2002 r. skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia i nadanie skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Skarżący podniósł, iż po 32 latach pracy uległ wypadkowi, stracił prawą dłoń i została mu przyznana renta wypadkowa. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił skarżącemu wypłaty renty za okres od 1 października do 31 grudnia 1999 r. oraz od 30 czerwca do 31 października 1999 r. Odmowa ta narusza art. 3 ust. 1 ustawy z 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy oraz art. 67 ust. 1 Konstytucji, co uzasadnia, zdaniem skarżącego, nadanie dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje.

Przedmiotowa skarga konstytucyjna zawiera liczne braki formalne, m.in. brak w niej wskazania przepisów, na podstawie których wydane zostało względem skarżącego ostateczne orzeczenie w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz brak wskazania sposobu naruszenia konstytucyjnych wolności i praw zgodnie z dyspozycją art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. W oparciu o art. 36 ust. 2 tej ustawy Trybunał Konstytucyjny wezwał skarżącego do uzupełnienia braków skargi, a następnie w związku z niewykonaniem zarządzenia sędziego zasadnie odmówił nadania jej dalszego biegu. Zażalenie skarżącego nie może więc zostać uwzględnione. Skarżący w zażaleniu nie kwestionuje zresztą podstaw odmowy nadania skardze dalszego biegu i nadal wskazuje na naruszenie swych konstytucyjnych praw przez decyzje Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Kontrola aktów stosowania prawa nie mieści się jednak w zakresie kognicji Trybunału Konstytucyjnego, dlatego ewentualne naruszenia praw skarżącego przez akty stosowania prawa nie mogą być podstawą skargi konstytucyjnej.

Mając powyższe na względzie należało orzec jak w sentencji.