W skardze konstytucyjnej złożonej 6 czerwca 2001 r. zarzucono, że art. 16 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) jest niezgodny z art. 77 ust. 2 i art. 85 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego przepis ten uniemożliwia mu odbycie zasadniczej służby wojskowej i wykonania zaszczytnego obowiązku ochrony ojczyzny. W piśmie procesowym złożonym 10 lipca 2001 r. uzupełniając braki skargi konstytucyjnej skarżący wskazał, iż zaskarżony przepis ustawy narusza jego prawo do podjęcia zasadniczej służby wojskowej.

Skarżący zgłosił gotowość odbycia zasadniczej służby wojskowej, jednak Wojskowy Komendant Uzupełnień pismem z 19 lutego 1998 r. odmówił przyjęcia go do zasadniczej służby wojskowej. Zasadność odmowy została potwierdzona pismem Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w Szczecinie z 23 marca 1998 r. Na powyższe pismo skarżący złożył skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, która została odrzucona postanowieniem z 22 lutego 2001 r.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skarga konstytucyjna zawierała braki formalne, do usunięcia których skarżący został wezwany pod rygorem nienadania jej dalszego biegu. W myśl art. 36 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym skarżący powinien usunąć braki skargi konstytucyjnej w terminie siedmiu dni od daty otrzymania zarządzenia wzywającego do ich usunięcia. W przedmiotowej sprawie odpowiednie zarządzenie sędziego Trybunału Konstytucyjnego zostało doręczone pełnomocnikowi skarżącego 28 czerwca 2001 r., zaś uzupełnienie braków nastąpiło dopiero 10 lipca 2001 r. Dokonane zostało ono więc z przekroczeniem terminu, o którym mowa wyżej, co uzasadnia odmowę nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

Ponadto, według art. 79 ust. 1 Konstytucji skargę konstytucyjną może złożyć osoba, której konstytucyjne prawa, wolności lub obowiązki zostały naruszone. Z powyższego wynika, iż koniecznym elementem skargi konstytucyjnej jest wskazanie owych praw, wolności lub obowiązków. Dla dopuszczenia skargi do merytorycznego rozpoznania konieczne jest również wskazanie sposobu naruszenia praw skarżącego, o czym wprost mówi art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. W niniejszej sprawie wymogi te nie zostały spełnione. Skarżący podniósł, iż art. 16 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym uniemożliwia mu odbycie zasadniczej służby wojskowej. W skardze konstytucyjnej brak jest jednak określenia normatywnej treści konstytucyjnego obowiązku obrony, a co za tym idzie wskazania norm konstytucyjnych, które zdaniem skarżącego zostały naruszone. W myśl art. 85 ust. 2 Konstytucji zakres obowiązku służby wojskowej określa ustawa. Jeżeli więc skarżący uważa, że zakres ten został określony z naruszeniem konstytucyjnych warunków określających sposób nakładania na obywateli obowiązków, powinien naruszenie takie wskazać, a w szczególności powinien uzasadnić ewentualne przekroczenie przez ustawodawcę przysługującego mu zakresu swobodnego uznania. Wezwany zarządzeniem sędziego do uzupełnienia braków skargi skarżący nie wskazał w jaki sposób ustawodawca uchwalając ustawę o Naczelnym Sądzie Administracyjnym naruszył konstytucyjny obowiązek obrony. Skarżący podniósł jedynie “naruszenie prawa do podjęcia zasadniczej służby wojskowej”. Należy stwierdzić, iż art. 85 ust. 1 Konstytucji nie formułuje konstytucyjnego podmiotowego prawa do odbycia zasadniczej służby wojskowej, które rodziłoby po stronie organów państwa obowiązek umożliwienia odbycia obywatelowi takiej służby na żądanie obywatela.

Z powyższego wynika, iż skarżący nie wskazał konstytucyjnego prawa, które uzasadniałoby złożenie skargi konstytucyjnej, a w zakresie obowiązku obrony nie wskazał sposobu jego naruszenia przez zaskarżony przepis ustawy. Tym samym nie zostały spełnione warunki dopuszczenia skargi do merytorycznego rozpoznania, o których mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji i art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Mając powyższe na względzie należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.