W skardze konstytucyjnej złożonej 6 czerwca 2001 r. wniesiono “o uznanie praw skarżącego do wniesienia kasacji na postanowienie Sądu Okręgowego Wydział II Cywilny Odwoławczy w Krakowie z dnia 24 listopada 2000 r. i o zasądzenie kwoty w wysokości 100 000 zł od Skarbu Państwa”. W skardze wskazano na naruszenie art. 45 ust. 1, art. 71 ust. 1 oraz art. 72 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 6 pkt 1 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności. Skarżący podniósł, iż doszło do naruszenia jego praw w związku z postępowaniem w Sądzie Rejonowym dla Krakowa-Śródmieścia Wydział I Cywilny w sprawie o sygn. akt I Ns. 2060/99/S; w Sądzie Okręgowym w Krakowie Wydział II Cywilny Odwoławczy w sprawie o sygn. akt II Ca 691/00; w Prokuraturze Rejonowej Kraków-Śródmieście w sprawie o sygn. akt 5 Ds 867/00 oraz przez Komornika Rewiru I przy Sądzie Rejonowym dla Krakowa-Śródmieścia w Krakowie w sprawie o sygn. akt I KM 659/00. Skarżący wniósł ponadto o przywrócenie terminu do złożenia skargi konstytucyjnej.

Postanowieniem z 1 marca 2000 r. (sygn. akt I Ns 2060/99/S) Sąd Rejonowy dla Krakowa-Śródmieścia w Krakowie Wydział I Cywilny rozpoznał pozytywnie wniosek skarżącego o sporządzenie inwentarza i zabezpieczenie spadku. Na skutek apelacji od tego postanowienia uczestniczki Danuty P.-Ch. Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział II Cywilny Odwoławczy postanowieniem z 22 września 2000 r. (sygn. akt II Ca 691/00) zmienił zaskarżone postanowienie w ten sposób, że oddalił wniosek skarżącego o zabezpieczenie spadku. Postanowienie to Jerzy P. zaskarżył kasacją. Postanowieniem z 24 listopada 2000 r. Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział II Cywilny Odwoławczy odrzucił kasację skarżącego. Skarżący wskazał, iż postanowienie to zostało doręczone do kancelarii jego pełnomocnika 30 listopada 2000 r.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 26 czerwca 2001 r. wezwano pełnomocnika skarżącego do usunięcia braków formalnych wniesionej skargi konstytucyjnej, w szczególności przez dołączenie pełnomocnictwa do sporządzenia skargi konstytucyjnej; dokładne określenie ustawy lub innego aktu normatywnego, którym skarżący zarzuca niezgodność z Konstytucją oraz dokładne określenie, na czym polega niezgodność tego przepisu ze wskazanymi w skardze art. 45 ust. 1, art. 71 ust. 1 oraz art. 72 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

W wykonaniu tego zarządzenia pełnomocnik skarżącego przedstawił pełnomocnictwo do sporządzenia w imieniu skarżącego skargi konstytucyjnej z 30 maja 2001 r. oraz złożył pismo procesowe zatytułowane “Skarga konstytucyjna” w pięciu egzemplarzach. W piśmie tym podniósł, iż dokładne określenie zaskarżonego aktu normatywnego ze wskazaniem konkretnego przepisu “nie dotyczy” skarżącego.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP przedmiotem skargi konstytucyjnej uczynić można przepis ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o prawach, wolnościach albo obowiązkach skarżącego określonych w Konstytucji. W myśl art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) rozwijającego powołany przepis Konstytucji, skarga konstytucyjna powinna zawierać dokładne określenie ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach albo obowiązkach określonych w Konstytucji i w stosunku do którego skarżący domaga się stwierdzenia niezgodności z Konstytucją. Jednoznaczne w tym zakresie brzmienie przepisów wyklucza zatem badanie w drodze skargi konstytucyjnej indywidualnych rozstrzygnięć, a co za tym idzie czyni bezprzedmiotowym wnoszenie skarg konstytucyjnych skierowanych przeciwko takim rozstrzygnięciom. Także w świetle utrwalonego orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego (por. postanowienia z: 26 lutego 1999 r., Ts 156/98, OTK ZU Nr 5/1999, poz. 105; 29 listopada 1999 r., Ts 46/99, OTK ZU Nr 7/1999, poz. 193; 7 października 1999 r., Ts 136/99, OTK ZU Nr 7/1999, poz. 198; 11 października 1999 r., Ts 113/99, OTK ZU Nr 1/2000, poz. 24; 29 grudnia 1999 r., Ts 137/99, OTK ZU Nr 1/2000, poz. 37) nie budzi wątpliwości, iż przedmiotem badania Trybunału Konstytucyjnego nie są akty stosowania prawa, a więc prawomocne orzeczenia lub ostateczne decyzje zapadłe w indywidualnych sprawach, a jedynie akty normatywne, stanowiące podstawę indywidualnych aktów stosowania prawa. Zadaniem Trybunału Konstytucyjnego jest bowiem orzekanie w sprawach zgodności z Konstytucją aktów normatywnych mające na celu wyeliminowanie z systemu prawnego przepisów prawa, które są niezgodne z Konstytucją. Nie należy natomiast do kompetencji Trybunału Konstytucyjnego ocena prawidłowości ustaleń dokonanych w toku rozpoznania konkretnej sprawy, ani kontrola sposobu wykładni przepisów prawnych, ich stosowania lub niestosowania przez organy rozpoznające indywidualne sprawy (por. postanowienia z: 21 czerwca 1999 r., sygn. Ts 56/99, OTK ZU Nr 6/1999, poz. 143; 21 czerwca 2000 r., sygn. Ts 33/00, OTK ZU Nr 6/2000, poz. 222).

W niniejszej sprawie podstawowa przesłanka dopuszczalności występowania ze skargą konstytucyjną, polegająca na wskazaniu zaskarżonego przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego będącego podstawą ostatecznego rozstrzygnięcia o konstytucyjnych wolnościach lub prawach albo obowiązkach skarżącego, nie została spełniona. Wezwany zarządzeniem sędziego do usunięcia braków formalnych skargi, w szczególności przez dokładne określenie przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, którym skarżący zarzuca niezgodność z Konstytucją, pełnomocnik skarżącego braku tego nie usunął. Przedmiotem skargi konstytucyjnej Jerzego P. uczyniono wyłącznie akty stosowania prawa w postaci orzeczeń sądów zapadłych w jego sprawie oraz czynności komornika i działanie prokuratury. Tak określony przedmiot skargi konstytucyjnej z oczywistych względów wykracza poza zakres właściwości Trybunału Konstytucyjnego określonych w art. 79 ust. 1 i art. 188 Konstytucji RP.

Brak sformułowania w skardze konstytucyjnej zarzutu niekonstytucyjności przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego powoduje niemożność przekazania skargi konstytucyjnej do merytorycznego rozpoznania. Również fakt niewykonania pkt. 1 i 4 zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 26 czerwca 2001 r. uzasadnia odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W tej sytuacji wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej jest oczywiście bezprzedmiotowy.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, działając na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 i art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, orzeka się jak w sentencji.