W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 22 marca 2006 r. pełnomocnik skarżącego zarzucił § 45 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 19 grudnia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu udzielania wyróżnień oraz przeprowadzania postępowania dyscyplinarnego w stosunku do policjantów (Dz. U. z 1998 r. Nr 4, poz. 14 ze zm.) sprzeczność z art. 30, art. 32, art. 42 ust. 2, art. 45, art. 87 oraz art. 92 ust. 2 Konstytucji.

W uzasadnieniu skargi skarżący wskazał, iż był stroną postępowań przed Naczelnym Sądem Administracyjnym zakończonych wyrokami tegoż organu z 24 listopada 2004 r. (OSK 910/04) oraz z 18 listopada 2004 r. (OSK 886/043), w ramach których kwestionował on zasadność i zgodność z prawem prowadzonego w stosunku do niego postępowania dyscyplinarnego. W toku tych postępowań miały miejsce – w jego ocenie – uchybienia faktyczne, wskutek których został pozbawiony bezzasadnie nagrody rocznej „z naruszeniem dotychczasowego orzecznictwa SN, doktryny administracyjnej, a w konsekwencji Konstytucji”.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 31 maja 2006 r., doręczonym jego pełnomocnikowi 5 czerwca 2006 r. wezwano skarżącego do uzupełnienia braków skargi konstytucyjnej poprzez m.in. dokładne określenie, w jaki sposób zaskarżony przepis prowadzi do naruszenia prawa do sądu oraz innych wskazanych w skardze konstytucyjnych praw i wolności; wskazanie, czy w jego sprawie na podstawie zaskarżonego przepisu wydane zostało ostateczne rozstrzygnięcie w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz wyjaśnienie, czy została od niego wyczerpana droga prawna; podanie daty doręczenia rozstrzygnięcia, które decyduje o wyczerpaniu drogi prawnej.

W ustawowym terminie 7 dni pełnomocnik skarżącego nie usunął wskazanych braków skargi konstytucyjnej. Należy nadto stwierdzić, iż do Trybunału Konstytucyjnego nie wpłynęło, mimo skutecznego doręczenia pełnomocnikowi skarżącego 5 czerwca 2006 r. zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 31 maja 2006 r., żadne pismo pełnomocnika. Zaznaczyć przy tym należy, iż za uzupełnienie braków nie może zostać potraktowane pismo skarżącego z 16 czerwca 2006 r. stanowiące, w ocenie skarżącego, doprecyzowanie skargi. Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem Trybunału przymus adwokacki nie ogranicza się do wniesienia skargi konstytucyjnej i zażalenia na postanowienie odmawiające nadania jej dalszego biegu, ale także obejmuje pismo procesowe stanowiące uzupełnienie wskazanych w trybie art. 36 ust. 2 ustawy o TK braków skargi. Nieusunięcie w terminie wskazanych w zarządzeniu sędziego TK braków skargi konstytucyjnej stanowi, zgodnie z art. 36 ust. 3 ustawy o TK, podstawę do odmowy nadania jej dalszego biegu.

Niezależnie od powyższego wskazać należy na inne względy uniemożliwiające przekazanie skargi do merytorycznego rozpoznania. W pierwszej kolejności podkreślić należy, iż skarga wniesiona została po upływie przewidzianego w art. 46 ust. 1 ustawy o TK trzymiesięcznego terminu do jej wniesienia. Termin ten, zgodnie z powołanym przepisem, liczony jest od momentu doręczania rozstrzygnięcia decydującego o wyczerpaniu drogi prawnej od orzeczenia, z którego wydaniem wiąże skarżący naruszenie przysługujących mu praw konstytucyjnych. W piśmie z 16 czerwca 2006 r. skarżący wskazał, iż orzeczenia te, czyli wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z 24 listopada 2004 r. (sygn. akt OSK 910/04) oraz z 18 listopada 2004 r. (sygn. akt OSK 886/043) zostały mu doręczone odpowiednio 16 maja 2005 r. i 28 lutego 2005 r. Ponieważ ze skargą konstytucyjną wystąpiono 22 marca 2006 r., przekroczenie ustawowego terminu nie budzi wątpliwości.

Ponadto wskazać należy, iż ani w skardze konstytucyjnej ani w piśmie z 16 czerwca 2006 r. nie wskazano, w jaki sposób treść zaskarżonego przepisu narusza konstytucyjne prawo podmiotowe, którego ochrony skarżący chce dochodzić w trybie wniesionej skargi konstytucyjnej tzn. prawo do sądu. Przytoczone tam argumenty mające wskazywać na naruszenie tego prawa odnoszą się do niewłaściwego – w ocenie skarżącego – postępowania organów sądowych. Tak sformułowane zarzuty, jako że dotyczą płaszczyzny stosowania prawa, nie mogą stanowić przedmiotu rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny w trybie skargi konstytucyjnej.

Mając powyższe na względzie, należało orzec jak w sentencji.