W skardze konstytucyjnej Józefa S. sporządzonej 25 lutego 1998 r. zarzucono sprzeczność art. 4 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (Dz.U. Nr 17, poz. 75 ze zm.) z art. 32 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego zakwestionowany przepis naruszył zasadę gwarantującą prawo do równego traktowania wszystkich przez władze publiczne wprowadzając zróżnicowanie wśród osób skazanych w latach 1944-1956 za działalność polityczną lub religijną związaną z walką o suwerenność bądź niepodległość. Spod zakresu tego przepisu wyłączono bowiem osoby, w stosunku do których orzekał sąd powszechny, a nie specjalny czy wojskowy.

Na podstawie zakwestionowanego przepisu Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych wydał 17 stycznia 1997 r. decyzję odmawiającą przyznania skarżącemu uprawnień kombatanckich. Decyzja ta została zaskarżona do Naczelnego Sądu Administracyjnego, który jednak postanowieniem z 27 października 1997 r. skargę odrzucił, wskazując, iż stosownie do art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) warunkiem rozpoznania skargi na decyzję naczelnego organu administracji państwowej jest wcześniejsze złożenie wniosku określonego w art. 127 3 kodeksu postępowania administracyjnego o ponowne rozpatrzenie sprawy. Skarżący takiego zaś wniosku nie złożył. Naczelny Sąd Administracyjny wskazał jednocześnie skarżącemu, iż z uwagi na brak pouczenia skarżącego o możliwości złożenia takiego wniosku, może on zwrócić się do Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych o przywrócenie terminu do jego złożenia, równocześnie wniosek ten składając.

Jak wynika z akt sprawy, skarżący z możliwości tej nie skorzystał.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Warunkiem merytorycznego rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny przedłożonej skargi konstytucyjnej jest wcześniejsze wyczerpanie przez skarżącego przysługujących mu w ramach toku instancji środków ochrony jego praw. W postępowaniu administracyjnym jednym z takich środków w ramach sądowej kontroli decyzji administracyjnych jest skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego spełniająca wszystkie te warunki formalne, które umożliwiają jej merytoryczne rozpoznanie.

Jak wynika z akt sprawy skarżący skargi takiej nie złożył. Nie podjął także działań umożliwiających merytoryczne rozpoznanie przez Naczelny Sąd Administracyjny zarzutów stawianych decyzji Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z 17 stycznia 1997 r., w szczególności nie ubiegał się o przywrócenie terminu do złożenia określonego w art. 127 3 kodeksu postępowania administracyjnego wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy. Skarżący sam zrezygnował więc z wyczerpania wszystkich przysługujących mu w ramach toku instancji środków ochrony jego praw. W tym stanie rzeczy nie został jednak spełniony jeden z określonych w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym warunków dopuszczalności merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej

Biorąc to pod uwagę należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.