W skardze konstytucyjnej Tadeusza K. z 25 lutego 2000 r. zarzucono, iż art. 40 ustawy z dnia 24 października 1974 r. – Prawo budowlane (Dz.U. Nr 38, poz. 229 ze zm.) oraz art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz.U. Nr 89, poz. 414 ze zm.) są niezgodne z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zaś wydana na ich podstawie ostateczna decyzja narusza prawa konstytucyjne skarżącego zagwarantowane w art. 21 ust. 1 i art. 32 ust. 1 i 2 konstytucji.

Skarżący wskazał, iż Kierownik Urzędu Rejonowego w O. decyzją z 12 września 1996 r. (NB-73559\Cm\5\95), stosując art. 40 ustawy z 24 października 1974 r. – Prawo budowlane, nakazał mu doprowadzenie garażu do stanu zgodnego z przepisami prawa poprzez dokonanie rozbiórki części budynku. Od decyzji tej skarżący wniósł odwołanie do Wojewody w T. Wojewoda decyzją z 21 października 1996 r. (UAN.II-73553/1/96/IV/Ćw), wydaną na podstawie zakwestionowanych w skardze konstytucyjnej przepisów, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję, zaś skarga na rozstrzygnięcie wojewody złożona przez skarżącego do Naczelnego Sądu Administracyjnego – Ośrodek Zamiejscowy w R. została oddalona wyrokiem tegoż sądu z 19 marca 1998 r. (sygn. akt SA/Rz 1762/96).

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Jednym z warunków merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej przez Trybunał Konstytucyjny jest ustalenie w toku kontroli wstępnej, że skarga ta, stosownie do treści art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643), została złożona w zawitym terminie dwóch miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia.

Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że w niniejszej sprawie termin ten zaczął biec od 21 maja 1998 r. W tym dniu bowiem doręczono skarżącemu wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 19 marca 1998 r. (sygn. akt SA/Rz 1762/96). Natomiast skarga konstytucyjna została wniesiona do Trybunału Konstytucyjnego dopiero 25 lutego 2000 r. (data nadania oznaczona stemplem pocztowym UP w K.), doszło więc do znacznego przekroczenia dwumiesięcznego terminu wskazanego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Oceny tego faktu nie zmienia wystąpienie skarżącego 21 lipca 1999 r. do Sądu Rejonowego w O. z wnioskiem o ustanowienie dla niego adwokata lub radcy prawnego z urzędu celem sporządzenia skargi konstytucyjnej. Postępowanie w przedmiocie tego wniosku nie mogło doprowadzić do wstrzymania biegu dwumiesięcznego terminu na zasadzie art. 48 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, z uwagi na to, iż w dniu składania wniosku do sądu rejonowego termin do wniesienia skargi konstytucyjnej już upłynął.

W tej sytuacji, z uwagi na przekroczenie zawitego terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.