W skardze konstytucyjnej z 18 marca 1998 r. została zakwestionowana uchwała Nr 2 Rady CZSBM z 3 marca 1983 r. w sprawie ustalania przez spółdzielnie zasad wnoszenia wkładów i rozliczeń z tego tytułu oraz uchwała Nr 17 Rady Ministrów z dnia 20 stycznia 1982 r. (MP Nr 3, poz. 13) w części dotyczącej oprocentowania wkładów członków spółdzielni znajdujących się na rachunkach bankowych spółdzielni.

Zdaniem skarżącej Sąd Rejonowy w H. wyrokiem z 17 marca 1994 r., jak i następnie Sąd Wojewódzki w Z. wyrokiem z 19 maja 1994 r., stosując powyższe przepisy, nie uwzględniły jej roszczenia w stosunku do właściwej Spółdzielni Mieszkaniowej o zapłatę, co stanowiło naruszenie podlegających konstytucyjnej ochronie praw majątkowych skarżącej.

12 marca 1998 r. Trybunał Konstytucyjny wydał postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, wskazując na to, iż złożona została ze znacznym przekroczeniem dwumiesięcznego terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym.

Na postanowienie to pełnomocnik skarżącej wniósł zażalenie wskazując w nim, iż zgodnie z art. 90 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, postępowanie przed Trybunałem Konstytucyjnym w sprawach wszczętych przed wejściem w życie konstytucji toczy się według przepisów obowiązujących w dniu ich wszczęcia. Zdaniem pełnomocnika skarżącej, skoro jej sprawa wszczęta została przez Sądem Rejonowym w H. 23 listopada 1993 r., to “toczy się ona według przepisów obowiązujących w dniu jej wszczęcia przed Trybunałem, czyli przepisów aktualnie obowiązujących”.

Trybunał uznał, iż nie można uwzględnić zarzutów przedstawionych w zażaleniu. Pełnomocnik skarżącej zdaje się nie dostrzegać, iz art. 90 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym ma zastosowanie do spraw wszczętych przed Trybunałem Konstytucyjnym. Pełnomocnik skarżącej nie wskazuje natomiast, z jakiego przepisu wnosi o kompetencji Trybunału Konstytucyjnego do rozpoznawania skarg konstytucyjnych na “oczywiście niesprawiedliwe wyroki sądowe doręczane stronom we wcześniejszych latach”.

Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z 2 kwietnia 1997 r. weszła w życie po upływie 3 miesięcy od daty jej ogłoszenia - 17 października 1997 r., wprowadzając zupełnie nową instytucję, nieznaną poprzednio obowiązującemu systemowi prawnemu jaką jest skarga konstytucyjna. Szczegółowe warunki, którym musi odpowiadać skarga konstytucyjna wnoszona do Trybunału, normuje ustawa o Trybunale Konstytucyjnym. Ustawa ta w art. 46 ust. 1 wyraźnie stanowi, że skarga konstytucyjna może być wniesiona po wyczerpaniu toku instancji, w ciągu dwóch miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. To sformułowanie przepisu nie może, zdaniem Trybunału, budzić wątpliwości. Żaden przepis konstytucji ani ustawy o Trybunale Konstytucyjnym nie pozwala na taką interpretację wspomnianego art. 46 ust. 1, która pozwalałaby przyjąć, iż termin dwumiesięczny będzie liczony od dnia wejścia w życie konstytucji. Zatem należy uznać, zgodnie z brzmieniem powołanego przepisu, że termin ten biegnie od doręczenia stronie prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Skarga konstytucyjna może być kierowana do Trybunału jedynie w sprawie, w której po wyczerpaniu toku instancyjnego, prawomocny wyrok, ostateczna decyzja lub inne ostateczne rozstrzygnięcie zostało doręczone skarżącemu po 17 sierpnia 1997 roku.

Z dokonanej analizy art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym wynika zatem, że skarżącemu nie przysługuje w badanej sprawie skarga konstytucyjna z uwagi na przekroczenie dwumiesięcznego terminu zakreślonego w ustawie o Trybunale Konstytucyjnym.

W tym stanie rzeczy zażalenie skarżącego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 12 stycznia 1998 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, na podstawie art. 36 ust. 7 w zw. z art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. nr 102, poz. 643) nie mogło zostać uwzględnione.