W skardze konstytucyjnej z 23 stycznia 2004 r. skarżący sformułował zarzut niekonstytucyjności art. 41 ust. 2 ustawy z 5 lipca 1996 r. o doradztwie podatkowym oraz art. 175 § 3 pkt 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Zdaniem skarżącego kwestionowane przepisy naruszają zasady zaufania obywateli do państwa, zakazu nadmiernej ingerencji oraz równości wobec prawa. Ponadto godzą też w konstytucyjną swobodę wykonywania zawodu.

Skarga została wniesiona w związku z następującą sprawą. Skarżący udzielił pełnomocnictwa do sporządzenia skargi kasacyjnej od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego doradcy podatkowemu. Naczelny Sąd Administracyjny, postanowieniem z 16 lutego 2004 r. (sygn. akt GSK 8/04) odmówił dopuszczenia doradcy podatkowego do udziału w postępowaniu w charakterze pełnomocnika skarżącego.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 23 marca 2004 r. wezwano pełnomocnika skarżącego do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, przez wskazanie sposobu, w jaki – zdaniem skarżącego – zakwestionowane przepisy naruszyły przysługujące mu konstytucyjne prawa lub wolności.

W odpowiedzi na powyższe zarządzenie, pełnomocnik skarżącego skierował do Trybunału Konstytucyjnego pismo z 1 kwietnia 2004 r., w którym stwierdził, że – wobec braku spełnienia przesłanek z art. 79 ust. 1 Konstytucji – cofa skargę konstytucyjną.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Złożone przez pełnomocnika skarżącego, w piśmie z 1 kwietnia 2004 r., oświadczenie o cofnięciu skargi konstytucyjnej, wyczerpuje przesłankę, o której mowa w art. 39 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), co stanowi podstawę umorzenia postępowania w niniejszej sprawie.

Mając powyższe na względzie należało orzec jak w sentencji.