W skardze konstytucyjnej Iwony Chrzanowskiej z 20 lutego 2003 r. zarzucono, iż art. 49 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) jest niezgodny z art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Skarżąca wskazała, iż postanowieniem z 25 marca 2002 r. (sygn. akt XIII GNs 3/00) Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy oddalił wniosek skarżącej o wyłączenie sędziego i skazał skarżącą na grzywnę w wysokości 500 zł z uwagi na to, iż za jedyną podstawę wniosku o wyłączenie sędziego przyjęto niezgodne z oczekiwaniami skarżącej prowadzenie postępowania dowodowego. Zażalenie skarżącej na to postanowienie zostało oddalone przez Sąd Okręgowy w Warszawie postanowieniem z 28 listopada 2002 r. (sygn. akt XVI GZ 119/02). Sąd odwoławczy wskazał, iż nie stanowi samodzielnej podstawy do wyłączenia sędziego samo prowadzenie przez niego procesu z naruszeniem przepisów prawa procesowego, gdyż wtedy przysługuje stronie właściwy środek odwoławczy. Sąd przyjął ponadto, iż skarżąca składając wniosek o wyłączenie sędziego działała w złej wierze.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 10 marca 2003 r. skarżąca wezwana została do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej poprzez dokładne określenie, na czym polega jej zdaniem niezgodność zakwestionowanej regulacji prawnej z art. 45 ust. 1 Konstytucji.

W odpowiedzi na to wezwanie skarżąca stwierdziła, iż kodeksowi postępowania cywilnego nie są znane użyte w art. 45 ust. 1 Konstytucji pojęcia „sprawiedliwego i bezstronnego sądu”. Skarżąca podniosła ponadto, iż zakwestionowana regulacja prawna „prawo do wyłączenia sędziego” przekazuje „w ręce samego sędziego”. Skarżąca zakwestionowała także nałożenie na nią grzywny w maksymalnej wysokości.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Pomimo wezwania do uzupełnienia braków skargi konstytucyjnej pełnomocnik skarżącej nie określił, na czym miałaby polegać niezgodność art. 49 – Kodeksu postępowania cywilnego z art. 45 ust. 1 Konstytucji. Z samego faktu, iż zakwestionowana regulacja nie posługuje się terminami użytymi w art. 45 ust. 1 Konstytucji, nie wynika, iż pozostaje w sprzeczności z zasadami konstytucyjnymi. Oczywiście bezzasadnym jest stwierdzenie pełnomocnika skarżącej, jakoby o wyłączeniu decydował sędzia, którego dotyczy wniosek o wyłączenie. Rozstrzygnięcie to podejmuje sąd w składzie trzyosobowym. Rozstrzygnięcie dotyczące nałożenia na skarżącą grzywny zostało natomiast wydane w oparciu o art. 53 kodeksu postępowania cywilnego, który wszakże nie był objęty przedmiotem skargi konstytucyjnej. Zarzuty dotyczące możliwości orzeczenia takiej grzywny nie odnoszą się do treści art. 49 kodeksu postępowania cywilnego.

Niezależnie od powyższych ustaleń należało wskazać, iż art. 53 kodeksu postępowania cywilnego wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 11 grudnia 2002 r. (sygn. SK 27/01 OTK ZU nr 7/A/2002, poz. 93) został uznany za niezgodny z art. 45 ust. 1 Konstytucji i utracił moc prawną z dniem 18 grudnia 2002 r., tj. z datą publikacji sentencji wyroku Trybunału Konstytucyjnego w Dzienniku Ustaw z 2002 r. Nr 219, poz. 1849.

W tym stanie rzeczy należało uznać skargę konstytucyjną za oczywiście bezzasadną i orzec jak w sentencji.