W skardze konstytucyjnej z 21 lutego 2000 r. skarżący wniósł o ustalenie, czy na podstawie ustawy z dnia 2 września 1994 r. o świadczeniach pieniężnych i uprawnieniach przysługujących żołnierzom zastępczej służby wojskowej, przymusowo zatrudnianym w kopalniach węgla, kamieniołomach i zakładach wydobywania rud uranu (Dz.U. Nr 111, poz. 537 ze zm.) zmienionej ustawą z dnia 10 września 1999 r. (Dz.U. Nr 80, poz. 902) żołnierzom wymienionym w tych ustawach przysługuje świadczenie pieniężne do emerytury lub renty, gdy są oni równocześnie uprawnieni do pobierania dodatku kombatanckiego z innego tytułu. Wezwany zarządzeniem sędziego do uzupełnienia braków skargi konstytucyjnej skarżący w piśmie procesowym z 14 marca 2000 r. wskazał, iż jego prawa zostały naruszone przez art. 1 ust. 1 i 4 ustawy z 2 września 1994 r. oraz przez art. 1 ust. 1 ustawy z 10 września 1999 r. Naruszenie polega na tym, iż w ustawie nowelizującej z 10 września 1999 r. ustawodawca w art. 1 ust. 1 zmienił wyraz “dodatek” na wyrazy “świadczenie pieniężne”, co w świetle treści art. 1 ust. 4 ustawy z 2 września 1994 r. doprowadziło do pozbawienia świadczeń pieniężnych żołnierzy przymusowo zatrudnionych w kopalniach, którzy mają prawo do dodatku kombatanckiego za inne represje. Wskazana zmiana normatywna narusza prawa skarżącego zagwarantowane w art. 77 ust. 1 konstytucji.

Decyzją z 16 stycznia 1995 r. ZUS Oddział w G. odmówił przyznania skarżącemu dodatku przysługującego żołnierzom przymusowo zatrudnionym w kopalniach. Po zmianie ustawy skarżący wystąpił ponownie z wnioskiem do ZUS, który decyzją z 13 marca 2000 r. odmówił prawa do świadczenia pieniężnego za pracę żołnierzy przymusowo zatrudnianych w kopalniach. ZUS wskazał, iż zgodnie z art. 1 ust. 4 ustawy z 2 września 1994 r. osobie uprawnionej jednocześnie do świadczenia pieniężnego wypłacanego żołnierzom zastępczej służby wojskowej, którzy byli zatrudnieni przymusowo w kopalniach i do dodatku kombatanckiego przysługuje tylko jedno ze wskazanych świadczeń.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Skarżący, mimo wezwania zarządzeniem sędziego, pod rygorem zwrotu skargi konstytucyjnej, nie wskazał, którą z decyzji ZUS uważa za ostatecznie rozstrzygającą o jego konstytucyjnych prawach. Nawet, gdyby skarżący wykonał dyspozycje zarządzenia, skardze nie można by nadać dalszego biegu. Decyzja z 16 stycznia 1995 r. została skarżącemu doręczona 3 marca 1995 r., więc upłynął już dwumiesięczny termin do złożenia skargi konstytucyjnej, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Ponadto od powyższej decyzji skarżący nie składał odwołania, tym samym nie spełnił wymogu wyczerpania toku instancyjnego. Wymóg ten nie został również spełniony w odniesieniu do decyzji ZUS z 13 marca 2000 r. W piśmie procesowym z 3 kwietnia 2000 r. pełnomocnik skarżącego w sposób jednoznaczny wskazał, iż skarżący nie odwoływał się od żadnej decyzji, gdyż uznał odwołania za nieskuteczne. W związku z tym należy stwierdzić, iż wymóg wyczerpania toku instancyjnego powinien być spełniony również, gdy skarżący uważa naruszenie swych praw za oczywiste i nie dające się usunąć w toku postępowania odwoławczego. Dyspozycja zawarta w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym jest sformułowana jednoznacznie i nie przewiduje żadnych wyjątków.

Mając powyższe na względzie należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.