W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 20 grudnia 2007 r. skarżąca zarzuciła niezgodność § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 31 stycznia 2006 r. w sprawie sposobu uiszczania opłat sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 27, poz. 199) w zw. z art. 1302 § 3 i art. 370 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) z art. 2, art. 45, art. 77 ust. 2 oraz art. 78 Konstytucji.

Postanowieniem z 22 czerwca 2007 r. (sygn. akt VI P 3/06) Sąd Okręgowy w Krakowie – Wydział VI Pracy odrzucił apelację skarżącej od wyroku Sądu Okręgowego z 25 kwietnia 2007 r. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia wskazano, iż wniesiony środek odwoławczy nie został należycie opłacony. Zdaniem sądu nie spełnia wymogu wniesienia wymaganej opłaty sądowej sytuacja, w której uiszczona zostaje kwota równoważna opłacie należnej w wymaganym terminie na rachunek bankowy innego sądu niż właściwy. Zażalenie wniesione na powyższe rozstrzygnięcie zostało oddalone postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Krakowie – Wydział III Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 27 sierpnia 2007 r. (sygn. akt III APz 19/07).

Z wydaniem wskazanych powyżej rozstrzygnięć skarżąca wiąże naruszenie prawa do sądu (art. 45 Konstytucji), wskazując na inkorporowaną w nim zasadę dostępności do sądu nie tylko w pierwszej, ale i w drugiej instancji oraz prawo do odpowiedniego kształtowania procedury sądowej, zgodnie z wymogami sprawiedliwości i jawności. Prawo to – w jej ocenie – doznało naruszenia poprzez nieprecyzjność przepisu normującego tryb zaskarżania orzeczeń.

Skarżąca wskazuje także na naruszenie prawa do zaskarżania orzeczeń wydanych w I instancji (art. 78 Konstytucji), powołując się w uzasadnieniu na orzecznictwo TK, w którym wskazano na możliwość naruszenia tego prawa na skutek wprowadzenia takich warunków wniesienia apelacji, które tę czynność czyniłyby nadmiernie utrudnioną, a także wprost na znaczenie dochowania reguł prawidłowej legislacji, w tym precyzyjności wprowadzanych uregulowań, przy normowaniu trybu i przesłanek zaskarżania orzeczeń. Zdaniem skarżącej brak precyzyjnego określenia w zaskarżonym przepisie rangi podustawowej, na rachunek którego z sądów winna być wniesiona opłata, narusza prawo określone w art. 78 Konstytucji, a także zamyka drogę do sądu. Użycie nieprecyzyjnego sformułowania „właściwy” na określenie sądu, na rachunek którego winna zostać wniesiona opłata, uzasadnia także – w ocenie skarżącej Spółki – przyjęcie naruszenia wynikającej z art. 2 Konstytucji zasady prawidłowej legislacji.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 9 kwietnia 2008 r. wezwano skarżącą do uzupełnienia braku formalnego wniesionej skargi konstytucyjnej poprzez nadesłanie odpisu postanowienia Sądu Okręgowego w Krakowie – Wydział VI Pracy z 22 czerwca 2007 r. (sygn. akt VI P 3/06), odrzucającego apelację skarżącej wniesioną od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie z 25 kwietnia 2007 r.

Pismem z 23 kwietnia 2008 r. skarżąca uzupełniła wskazany w zarządzeniu brak formalny skargi.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Konstytucyjność § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 31 stycznia 2006 r. w sprawie sposobu uiszczania opłat sądowych w sprawach cywilnych była już przedmiotem merytorycznego rozstrzygnięcia Trybunału Konstytucyjnego w sprawie o sygn. SK 11/07. Wyrokiem z 29 kwietnia 2008 r. (OTK ZU nr 3/A/2008, poz. 47) Trybunał Konstytucyjny orzekł, że wskazany przepis w części obejmującej słowo „właściwego” jest niezgodny z art. 45 ust. 1 w zw. z art. 2 Konstytucji oraz z art. 78 Konstytucji oraz nie jest niezgodny z art. 32 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji.

Podnieść należy, iż wskazane w skardze konstytucyjnej stanowiącej przedmiot wstępnego rozpoznania wzorce kontroli konstytucyjności stanowiły również wzorce w przywołanej już sprawie o sygn. SK 11/07. Podkreślić także należy identyczność zarzutów skierowanych przeciwko kwestionowanemu przepisowi: w obu skargach konstytucyjnych naruszenia prawa do sądu czy prawa do zaskarżania orzeczeń wydanych w pierwszej instancji upatrywali skarżący w nieprecyzyjności sformułowania „sąd właściwy”, który to pogląd podzielił także Trybunał w przytoczonym powyżej wyroku.

Oznacza to, iż występuje w tej sprawie przesłanka uniemożliwiająca merytoryczne rozpoznanie sprawy, jaką stanowi zbędność orzekania. Zgodnie z orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego zbędne jest merytoryczne orzekanie w sytuacji, w której w stosunku do normy prawnej zakwestionowanej w skardze wypowiedział się już Trybunał Konstytucyjny, tym bardziej w sytuacji, w której orzeczono niekonstytucyjność kwestionowanego przepisu i utratę jego mocy obowiązującej. Zbędność orzekania, która na płaszczyźnie merytorycznego rozpatrzenia skargi konstytucyjnej uzasadnia umorzenie postępowania, na etapie wstępnej kontroli skargi stanowi podstawę do odmowy nadania wniesionej skardze dalszego biegu.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak na wstępie.