W skardze konstytucyjnej z 22 grudnia 1997 r. zakwestionowano art. 41 ustawy z dnia 13 lipca 1990 r. o prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych (Dz.U. Nr 51, poz. 298) zarzucając mu niezgodność z art. 64 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej. Zdaniem skarżących stosując wcześniej wspomniany przepis, Sąd Wojewódzki w G. wyrokiem z 28 lutego 1996 r. ustalił nieważność umowy zawartej przez nich umowy kupna na podstawie której nabyli oni prawo użytkowania działki gruntu wraz z własnością położonej na tym gruncie hali targowej. Wyrok Sądu Wojewódzkiego został potwierdzony wyrokiem Sądu Apelacyjnego w G. z 7 listopada 1996 r. Złożona od tego orzeczenia skarga kasacyjna została przez Sąd Najwyższy oddalona wyrokiem z 8 lipca 1997 r. (Sygn. akt I CKN 219/97). Według skarżących kwestionowany w instancjach sądowych wyrok Sądu Wojewódzkiego narusza ich prawo własności.

Jak wynika z akt sprawy, wyrok Sądu Najwyższego oddalający ostatecznie skargę kasacyjną został doręczony skarżącym 16 lipca 1997 r. Ponieważ zaś skarga konstytucyjna została przez skarżących złożona do Trybunału Konstytucyjnego 29 grudnia 1997 r., upłynął już dwumiesięczny termin do złożenia skargi konstytucyjnej przewidziany w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Termin ten biegnie od daty doręczenia skarżącym prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. W niniejszej sprawie charakter taki posiada wyrok Sądu Najwyższego z 8 lipca 1997 r., oddalający kasację skarżących.

Instytucja skargi konstytucyjnej wprowadzona została do polskiego systemu prawnego na mocy Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej z 2 kwietnia 1997 r. oraz ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Oba te akty prawne weszły w życie 17 października 1997 r. i od tej daty osoby domagające się ochrony przysługujących im praw i wolności określonych w konstytucji otrzymały uprawnienie do złożenia skargi konstytucyjnej. Uprawnienie to może być wszakże realizowane w zakresie przewidzianym w ustawie i po spełnieniu określonych wymagań formalnych. Jednym z nich jest przewidziany w art. 46 ust. 1 termin do złożenia skargi konstytucyjnej. Brak jest jakichkolwiek przesłanek normatywnych, na podstawie których termin ten w stosunku do rozstrzygnięć doręczonych stronom przed wejściem w życie ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym należałoby liczyć dopiero 17 października 1997 r., a więc od daty wprowadzenia instytucji skargi konstytucyjnej do polskiego systemu prawa. 17 października 1997 r. powstała możliwość skierowania do Trybunału Konstytucyjnego skargi konstytucyjnej, o ile nie upłynął dwumiesięczny termin od daty doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Praktycznie więc złożenie skargi możliwe było w przypadku rozstrzygnięcia doręczonego skarżącemu po 17 sierpnia 1997 roku.

Ponieważ w sprawie rozpoznawanej przez Trybunał Konstytucyjny skarga konstytucyjna została złożona po upływie wyznaczonego w art. 46 ust. 1 dwumiesięcznego terminu, należało odmówić nadania jej dalszego biegu.

Określony w art. 46 ust. 1 termin do złożenia skargi konstytucyjnej ma charakter terminu zawitego i nie ma możliwości jego przywrócenia. Wynika to z faktu, iż skarga konstytucyjna nie ma charakteru zwykłej czynności procesowej w normalnym toku instancji. W istocie termin ten ma charakter materialnoprawny, wyznaczający czasowe granice dla podjęcia przez skarżącego obrony przysługujących mu praw i wolności konstytucyjnych poprzez zakwestionowanie w skardze konstytucyjnej generalnego aktu normatywnego. W związku z powyższym wniosek o przywrócenie terminu do złożenia skargi konstytucyjnej należało jako niedopuszczalny odrzucić.