W skardze konstytucyjnej Mieczysława K. sporządzonej 28 grudnia 2000 r. zarzucono, iż wskazane w niej wyroki Sądu Wojewódzkiego w Gdańsku z 6 stycznia 1998 r. (sygn. akt VII P. 125/97), Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 7 kwietnia 1998 r. (sygn. akt A Pa 16/98) oraz postanowienia Sądu Najwyższego z 10 czerwca 1999 r. (sygn. akt III AO 25/99) i z 26 marca 1999 r. (III AO 9/99) naruszyły prawa konstytucyjne skarżącego. Podobny zarzut skarżący odniósł do postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z 2 lutego 2000 r. (sygn. akt Ts 136/99).

Postanowieniem z 30 stycznia 2001 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej stwierdzając, iż skarżący uczynił jej przedmiotem szereg orzeczeń sądowych, nie formułując równocześnie jakichkolwiek zarzutów w stosunku do podstaw normatywnych tych orzeczeń. Z uwagi na treść art. 79 ust. 1 Konstytucji RP wyklucza to możliwość merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej.

Na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego pełnomocnik skarżącego wniósł zażalenie, w którym zarzucił, iż zostało ono wydane z naruszeniem art. 26 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Ponadto stwierdził on, iż wspomniane postanowienie naruszyło art. 2 Konstytucji RP “przez zastosowanie ustawy z dnia 26 stycznia 1984 roku (Dz.U. Nr 5, poz. 25 – art. 16 ust. 3) w brzmieniu obowiązującym do 18.08.1990 roku – co narusza prawa do stażowego nabyte przez skarżącego”. Pełnomocnik skarżącego wskazał także na naruszenie przez Trybunał Konstytucyjny art. 31 ust. 3 Konstytucji RP “przez złamanie istoty prawa, które nie może działać wstecz (ZSW Stoczni Gdynia S.A.) przy jednoczesnym braku stwierdzenia przez Sądy kolejnych instancji, iż doszło do naruszenia art. 58 k.c. przy wprowadzeniu załącznika nr 1 do ZSW Stoczni Gdynia S.A.”.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Uzasadniając naruszenia art. 26 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym pełnomocnik skarżącego stwierdził, iż “w niniejszym postępowaniu Sędzia Trybunału Konstytucyjnego Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska trzykrotnie wydawała rozstrzygnięcia: w postanowieniu Trybunału z dnia 2.02.2000 roku, sygn. akt Ts 138/99, w postanowieniu z 8.03.2000 roku, sygn. akt Ts 138/99, w postanowieniu z 30.01.2001 roku sygn. akt Ts 2/01”. Pełnomocnik skarżącego zdaje się nie zauważać, iż wymienione postanowienia zapadły nie w jednym ale różnych postępowaniach. W szczególności skarga konstytucyjna, której rozpoznanie wstępne oznaczono sygnaturą Ts 138/99 za swój przedmiot miała przepisy zakładowego systemu wynagradzania (ZSW) pracowników Stoczni Gdyńskiej S.A. a podstawą jej wniesienia był wyrok Sądu Najwyższego z 9 lutego 1999 r. (sygn. akt I PKN 563/98). Tymczasem w sprawie o sygnaturze Ts 2/01 skarżący uczynił przedmiotem swojej skargi konstytucyjnej szereg orzeczeń sądowych, w tym postanowienia Sądu Najwyższego z 10 czerwca 1999 r. (sygn. akt III AO 25/99) oraz z 26 marca 1999 r. (sygn. akt III AO 9/99). Brak więc jest tożsamości obu skarg konstytucyjnych zarówno w zakresie ich podstaw jak i przedmiotu. Ponadto pełnomocnik skarżącego pominął fakt, iż wskazane przez niego postanowienie z 2 lutego 2000 r. wydał inny sędzia Trybunału Konstytucyjnego.

Niezależnie od powyższej okoliczności Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż art. 26 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym nie ma zastosowania w sytuacji ponownego rozpoznawania skargi konstytucyjnej przez tego samego sędziego Trybunału Konstytucyjnego. Przepis ten dotyczy bowiem przypadków, gdy sędzia Trybunału Konstytucyjnego wydał lub uczestniczył w wydaniu wyroku, decyzji administracyjnej lub innego rozstrzygnięcia stanowiącego podstawę wystąpienia ze skargą konstytucyjną, Chodzi więc o orzeczenie wydane na podstawie zakwestionowanej w skardze konstytucyjnej ustawy lub innego aktu normatywnego, z którym skarżący łączy naruszenie przysługujących mu praw lub wolności konstytucyjnych.

Oceniając pozostałe zarzuty przedstawione w zażaleniu przez pełnomocnika skarżącego, Trybunał Konstytucyjny nie dopatrzył się jakiegokolwiek logicznego związku pomiędzy treścią tych zarzutów a sformułowanymi w uzasadnieniu postanowienia Trybunału z 30 stycznia 2001 r. przyczynami odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Pełnomocnik skarżącego nie podaje nawet nazwy ustawy, której to jakoby zastosowanie przez Trybunał Konstytucyjny prowadziło do naruszenia art. 2 Konstytucji RP.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności należało nie uwzględniać zażalenia złożonego na to postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 30 stycznia 2001 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.