W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 21 lutego 2005 r. pełnomocnik skarżącego wniósł o stwierdzenie niezgodności z Konstytucją art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593 ze zm.). Wymieniona regulacja pozbawia, w ocenie skarżącego, osoby odbywające karę pozbawienia wolności prawa do świadczeń z pomocy społecznej, co narusza tym samym art. 32 ust. 1 i 2, art. 67 ust. 1 oraz art. 69 Konstytucji.

Działając w oparciu o zakwestionowany przepis Miejski Ośrodek Pomocy Rodzinie w Toruniu nadesłał skarżącemu pismo z 1 czerwca 2004 r., w którym poinformowano go, iż jako osobie pozbawionej wolności nie przysługuje już mu prawo do świadczeń z pomocy społecznej. Fakt pozbawienia skarżącego prawa do zasiłku stałego wyrównawczego narusza, w jego ocenie, następujące konstytucyjne prawa i wolności: wynikające z art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji prawo do równego traktowania przez władze publiczne i zakaz dyskryminacji, których naruszenie stanowi konsekwencję słabszej pozycji tych z osób niepełnosprawnych, które odbywają karę pozbawiania wolności; prawo do zabezpieczenia społecznego w razie niezdolności do pracy ze względu na chorobę lub inwalidztwo (art. 67 ust. 1 Konstytucji), poprzez pozbawienie go świadczenia gwarantującego przynajmniej minimum życiowe. Skarżący wskazuje ponadto na naruszenie prawa do otrzymania ze strony władzy publicznej pomocy w zabezpieczeniu jego egzystencji jako osoby niepełnosprawnej (art. 69 Konstytucji).

Postanowieniem z 15 marca 2005 r., doręczonym 21 marca 2005 r., Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu wskazując, iż w sprawie skarżącego nie doszło jeszcze do wydania rozstrzygnięcia naruszającego przysługujące mu konstytucyjne prawa lub wolności.

W zażaleniu złożonym na powyższe postanowienie osobiście przez skarżącego 31 marca 2005 r. podniesione zostało, iż wskazane w skardze pismo MOPR z 1 czerwca 2004 jest decyzją administracyjną, od której nie przysługuje prawo do wniesienia odwołania.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) skarga konstytucyjna i zażalenie na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej powinny być sporządzone przez adwokata lub radcę prawnego. Z treści pisma, które wpłynęło do Trybunału Konstytucyjnego 5 kwietnia 2005 r. wynika jednoznacznie, że sporządzone zostało ono przez samego skarżącego. Z uwagi na to, że skarżący nie jest podmiotem legitymowanym, w świetle cytowanego przepisu ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, do samodzielnego występowania z zażaleniem na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, należy wniesione przez niego zażalenie pozostawić bez rozpoznania.

Na marginesie wskazać należy, iż sporządzenie skargi konstytucyjnej i zażalenia na postanowienie odmawiające nadania jej dalszego biegu wymaga niewątpliwie odpowiedniej wiedzy prawniczej. Z tego względu ustanowiony wymóg sporządzenia tych pism przez osobę mającą odpowiednie kwalifikacje, czyli przez adwokata lub radcę prawnego, służyć ma zwiększeniu skuteczności skargi, będąc tym samym gwarancją bardziej powszechnego i efektywnego korzystania z tego środka ochrony praw i wolności obywatelskich.