W skardze konstytucyjnej z 7 grudnia 2007 r. skarżąca przedstawiła zarzut, iż art. 47912 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.), wprowadzający instytucję prekluzji dowodowej, ogranicza prawo do sprawiedliwego i merytorycznego rozstrzygnięcia sporu, i dochodzenia praw, a ponadto narusza zaufanie do państwa i tworzonego przezeń prawa. Skierowanym do Trybunału Konstytucyjnego pismem z 18 stycznia 2008 r. skarżąca oświadczyła o wycofaniu pełnomocnictwa udzielonego reprezentującemu ją pełnomocnikowi oraz o cofnięciu skargi konstytucyjnej ze względu na niezakończenie sprawy prawomocnym wyrokiem.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Oświadczenie skarżącej z 18 stycznia 2008 r. należy uznać za cofnięcie skargi konstytucyjnej, w rozumieniu art. 39 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), co stanowi podstawę umorzenia postępowania w niniejszej sprawie. Jednocześnie art. 48 ust. 1 ustawy o TK wśród pism, które winny być sporządzone przez adwokata lub radcę prawnego nie wymienia cofnięcia skargi konstytucyjnej, dlatego też osobiste oświadczenie skarżącej należy uznać za skuteczne.

Biorąc powyższe pod uwagę, orzeczono jak w sentencji.