W skardze konstytucyjnej Andrzeja Truszkowskiego zarzucono, iż art. 53 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) jest niezgodny z art. 32 ust. 1 w związku z art. 45 ust. 1 oraz z art. 45 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zaś art. 397 § 1 w związku z art. 394 § 1 pkt 5 tegoż kodeksu jest niezgodny z art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Jako ostateczne orzeczenie o przysługujących mu prawach konstytucyjnych skarżący wskazał postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie z 23 października 2000 r. (sygn. akt VI Cz 407/00), którym oddalono zażalenie skarżącego na postanowienie Sądu Rejonowego w Działdowie z 7 sierpnia 2000 r. (sygn. akt. III Rco 6/00) oddalające wniosek skarżącego o wyłączenie sędziego i nakładające na skarżącego grzywnę za działanie w złej wierze. Jak zaznaczono w treści skargi konstytucyjnej, skarżący otrzymał postanowienie Sądu Okręgowego 4 grudnia 2000 r.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) skargę konstytucyjną można złożyć do Trybunału Konstytucyjnego w ciągu trzech miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Co do sposobu obliczania tego terminu, art. 20 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym w związku z art. 165 § 1 kodeksu postępowania cywilnego odsyła do regulacji Kodeksu cywilnego, w szczególności zaś do art. 112 tego kodeksu. Przepis ten stanowi, iż termin oznaczony w miesiącach kończy się z upływem dnia, który nazwą lub datą odpowiada początkowemu dniowi terminu. Należy równocześnie mieć na względzie fakt, iż do terminów oznaczonych w miesiącach nie ma zastosowania szczególna regulacja art. 111 § 2 kodeksu cywilnego, zgodnie z którą nie uwzględnia się przy obliczaniu terminu dnia, w którym nastąpiło zdarzenie stanowiące początek terminu oznaczonego w dniach.

W sprawie będącej przedmiotem rozpoznania wstępnego postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie doręczono skarżącemu 4 grudnia 2000 r., termin do złożenia skargi konstytucyjnej upłynął 4 marca 2001 r. Tymczasem skarga konstytucyjna została złożona do Trybunału Konstytucyjnego 5 marca 2001 r. (data nadania w urzędzie pocztowym), a wiec po upływie terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

W tym stanie rzeczy, z uwagi na niedopuszczalność merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej, należało odmówić nadania jej dalszego biegu.