W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 5 lutego 2007 r. skarżąca zarzuciła art. 526 § 2 ustawy z dnia
6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.) sprzeczność z art. 77 ust. 2 Konstytucji.
W uzasadnieniu zarzutu skarżąca wskazuje, iż przepis ten wprowadzający przymus radcowsko-adwokacki do wniesienia kasacji stanowi
barierę ograniczającą albo zamykającą drogę do wniesienia tego środka odwoławczego. W uzasadnieniu skarżąca powołuje się na
postanowienie Sądu Najwyższego z 22 listopada 2006 r. (sygn. akt V KZ 46/06), którym utrzymano w mocy zarządzenie Przewodniczącego
IV Wydziału Karno-Odwoławczego Sądu Okręgowego w Poznaniu z 31 sierpnia 2006 r. (sygn. akt IV WKK 108/06), nie precyzując
jednak przedmiotu rozstrzygnięcia.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 26 lutego 2007 r. wezwano skarżącą do uzupełnienia w terminie 7 dni braków
skargi konstytucyjnej poprzez m.in. wskazanie, które z przysługujących skarżącej konstytucyjnych praw lub wolności zostało
naruszone oraz dokładne określenie sposobu tego naruszenia, a ponadto nadesłanie rozstrzygnięć, na które powołuje się w uzasadnieniu
wniesionej skargi.
W ustawowym terminie 7 dni skarżąca nie usunęła wskazanych braków skargi konstytucyjnej. Należy nadto stwierdzić, iż do Trybunału
Konstytucyjnego nie wpłynęło, mimo skutecznego doręczenia skarżącej 6 marca 2007 r. zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego
z 26 lutego 2007 r., żadne pismo procesowe.
W tym stanie rzeczy jest oczywiste, iż w wyznaczonym terminie nie zostały usunięte braki formalne skargi konstytucyjnej o
sygn. Ts 27/07 i z tego względu na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale
Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.) należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.