W skardze konstytucyjnej Piotra Szymańskiego, wniesiono o stwierdzenie, iż wyroki Sądu Okręgowego w Łodzi z 6 czerwca 2002 r. (sygn. akt II C 2852/92) oraz Sądu Apelacyjnego z 17 kwietnia 2003 r. (sygn. akt Aca 930/02) naruszają art. 2 i art. 178 ust. 1 Konstytucji. Zdaniem skarżącego sądy orzekające w niniejszej sprawie nie stosują przepisów i ustaw oraz nie respektują orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego, a także prawomocnych wyroków sądów, wydanych w innych sprawach. Skutkiem prezentowanej w skardze praktyki sądowej „zostało poważnie zachwiane poczucie sprawiedliwości społecznej skarżącego”.

Postanowieniem z 18 marca 2004 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze dalszego biegu, stwierdzając, iż jej wyłącznym przedmiotem uczyniono wyroki sądowe, podczas gdy zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie przepis ustawy lub innego aktu normatywnego, który stanowił podstawę ostatecznego rozstrzygnięcia w ramach przysługującej skarżącemu drogi prawnej.

Na postanowienie to pełnomocnik skarżącego wniósł zażalenie, w którym ponownie sformułował zarzuty niezgodności z Konstytucją wskazanych w skardze wyroków.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zażalenie pełnomocnika skarżącego nie może zostać uwzględnione z uwagi na to, iż nie odnosi się ono w ogóle do podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Pełnomocnik skarżącego nie kwestionując przyczyn, dla których skarga konstytucyjna nie mogła stanowić przedmiotu merytorycznego rozpoznania, ograniczył się wyłącznie do powtórzenia wyrażonych już w skardze konstytucyjnej zarzutów, które nie mogą stanowić podstawy skargi konstytucyjnej. Pełnomocnik skarżącego zdaje się nie dostrzegać, iż przedmiotem skargi konstytucyjnej zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej jest wniosek o zbadanie zgodności przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego z Konstytucją. Póki zatem, zarzut taki nie zostanie w skardze konstytucyjnej sformułowany, nie spełnia ona warunków formalnych niezbędnych do jej merytorycznego rozpoznania. Poddanie ocenie Trybunału orzeczeń sądów z oczywistych względów wykracza więc poza zakres kognicji Trybunału Konstytucyjnego.

Ponieważ w zażaleniu pełnomocnika skarżącego nie sformułowano żadnych zarzutów w stosunku do postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z 18 marca 2004 r., należało zażalenia tego nie uwzględnić, uznając za zasadną odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.