W skardze konstytucyjnej złożonej 21 lutego 2003 r. zarzucono, iż art. 246 § 1-4 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555 ze zm.) oraz art. 15 ust. 1 pkt 2-3 oraz art. 15 ust. 2-3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2002 r. Nr 7, poz. 58 ze zm.) są niezgodne z art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Skarżący wskazał, iż Sąd Rejonowy w Poznaniu postanowieniem z 7 maja 2002 r. (sygn. akt V Ko 362/02) orzekł, iż dokonane 1 maja 2002 r. zatrzymanie skarżącego przez Policję było zasadne i legalne oraz nie stwierdził nieprawidłowości w jego wykonaniu. Na wyżej wymienione postanowienie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia.

Zdaniem skarżącego przy rozpoznawaniu zażalenia na zatrzymanie pozbawia się osobę zainteresowaną prawa do aktywnego udziału w postępowaniu, ponieważ procedura rozpatrywania owego zażalenia nie przewiduje wysłuchania przez sąd osoby składającej zażalenie. Skarżący podniósł ponadto, iż zakwestionowane regulacje prawne naruszają zasadę jawnego rozpatrzenia sprawy przez sąd, bowiem nie gwarantują zatrzymanemu prawa do udziału w posiedzeniu sądu, na którym rozpatrywane jest zażalenie w sprawie zasadności i legalności zatrzymania, jak również prawidłowości jego wykonania.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), skarga konstytucyjna powinna zostać wniesiona do Trybunału Konstytucyjnego w terminie trzech miesięcy do daty doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia.

Jak wynika z treści skargi konstytucyjnej, postanowienie Sądu Rejonowego w Poznaniu z 7 maja 2002 r. zostało skarżącemu doręczone 22 maja 2002 r. Z tym też dniem rozpoczął bieg termin do ewentualnego złożenia skargi konstytucyjnej, który uległ zawieszeniu na czas toczącego się postępowania w sprawie ustanowienia pełnomocnika z urzędu celem sporządzenia skargi konstytucyjnej, a więc w okresie od dnia 5 sierpnia 2002 r. (data złożenia przez skarżącego stosownego wniosku do Sądu Okręgowego w Poznaniu) do dnia 11 grudnia 2002 r. (data doręczenia skarżącemu pisma informującego o ustanowieniu radcy prawnego Agnieszki Kozłowskiej pełnomocnikiem z urzędu). Po tym okresie w dalszym ciągu biegł termin określony w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, by ostatecznie upłynąć 27 grudnia 2002 r. Ponieważ skarga konstytucyjna została złożona do Trybunału Konstytucyjnego 21 lutego 2003 r. (data nadania w urzędzie pocztowym), ma ona charakter spóźniony, co wyklucza dopuszczalność jej merytorycznego rozpoznania.

Obliczając upływ terminu do złożenia skargi konstytucyjnej Trybunał Konstytucyjny miał na względzie fakt, iż art. 48 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym wyraźnie wskazuje wyłącznie na zawieszenie biegu terminu do złożenia skargi konstytucyjnej do czasu rozstrzygnięcia wniosku o ustanowienie adwokata lub radcy prawnego z urzędu. W przeciwnym razie przepis stwierdzałby, iż od daty tego rozstrzygnięcia termin do złożenia skargi konstytucyjnej biegnie na nowo (por. postanowienia TK z: 7 września 1998 r., Ts 96/98, OTK ZU nr 6/1998, poz. 106; 24 listopada 1999 r., Ts 78/99, OTK ZU nr 7(29)/1999, poz. 185; 23 listopada 1999 r., Ts 23/99, OTK ZU nr 7(29)/1999, poz. 187, s. 956; 23 listopada 1999 r., Ts 40/99, OTK ZU nr 7(29)/1999, poz. 191; 16 lutego 2000 r., Ts 135/99, OTK ZU nr 1(31)/2000, poz. 36; 2 lutego 2000 r., Ts 138/1999, OTK ZU nr 1(31)/2000, poz. 40).

Biorąc po uwagę powyższe okoliczności należało orzec jak w sentencji.