W skardze konstytucyjnej zarzucono, że art. 111 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity z 1980 r. Dz.U. Nr 9, poz. 26 ze zm.) jest niezgodny z art. 78 konstytucji, gdyż nie przewiduje możliwości złożenia zażalenia na odmowę uzupełnienia decyzji przez co narusza konstytucyjne prawo do zaskarżania orzeczeń i decyzji wydanych w pierwszej instancji. Skarżący złożył wniosek do MOPS w Ś. o udzielenie pomocy społecznej. Pismem z 6 października 1999 r. MOPS poinformował o możliwości udzielenia takiej pomocy. Skarżący złożył wniosek o uzupełnienie powyższego pisma o elementy, które powinna zawierać decyzja administracyjna. W odpowiedzi MOPS w Ś. poinformował skarżącego, iż świadczenie pomocy społecznej we wnioskowanym przez niego zakresie nie wymaga wydania decyzji administracyjnej. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S., rozpoznając zażalenie skarżącego na niezałatwienie w terminie wniosku w sprawie uzupełnienia pisma MOPS w Ś. z 6 października 1999 r., postanowieniem z 30 listopada 1999 r. uznało zażalenie za nieuzasadnione. Samorządowe Kolegium Odwoławcze stwierdziło, iż w myśl art. 43 ust. 2 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (tekst jednolity z 1998 r. Dz.U Nr 64, poz. 414 ze zm.) przyznanie świadczenia w postaci pracy socjalnej nie wymaga wydania decyzji administracyjnej. Żądanie zainteresowanego o uzupełnienie pisma elementami stanowiącymi składniki decyzji administracyjnej nie zasługuje na uwzględnienie.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Przewidziane w art. 111 § 1 kpa uzupełnienie decyzji administracyjnej może mieć miejsce, gdy wydano decyzję częściową, choć w ocenie organu wydającego miała ona załatwić całą sprawę (por. B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego – komentarz, Warszawa 1996, s. 505). Warunkiem aktualizacji dyspozycji z art. 111 § 1 kpa jest więc uprzednie wydanie decyzji administracyjnej. W sytuacji, gdy organ nie jest zobowiązany do wydania takiej decyzji nie można mówić w ogóle o żądaniu jej uzupełnienia.

Brak możliwości złożenia przez skarżącego odwołania w niniejszej sprawie nie wynika z dyspozycji zawartej w art. 111 § 1 kpa, lecz z art. 43 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej. Ten ostatni przepis nie przewiduje bowiem wydawania decyzji administracyjnych w sprawach o świadczenie pomocy socjalnej. Ponieważ art. 43 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej nie był przedmiotem skargi konstytucyjnej, poza zakresem rozważań Trybunału Konstytucyjnego pozostaje prawna forma przyznawania świadczeń z zakresu pomocy społecznej.

Na marginesie należy zaznaczyć, iż w sprawach z zakresu pomocy społecznej, w których nie jest konieczne wydawanie decyzji administracyjnych obywatel nie jest pozbawiony prawa, o którym mowa w art. 78 konstytucji. W myśl art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) w sprawach aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej, innych niż określone w art. 16 ust. 1 pkt 1-3, dotyczących przyznania, stwierdzenia albo uznania uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, przysługuje skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, iż skarżący nie wskazał w jaki sposób zaskarżony przepis ustawy narusza jego konstytucyjne prawo do zaskarżania orzeczeń i decyzji wydanych w pierwszej instancji. Skarga konstytucyjna nie spełnia wymogu, o którym mowa w art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym i dlatego należało odmówić nadania jej dalszego biegu.