Zgodnie z art. 20 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) w sprawach
nie uregulowanych w ustawie do postępowania przed Trybunałem stosuje się odpowiednio przepisy kodeksu postępowania cywilnego.
Dotyczy to w szczególności art. 89 § 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (por. A. Zieliński,
Zakres stosowania przepisów k.p.c. w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym, Palestra 1997, nr 487-88, s. 54; Z. Czeszejko-Sochacki, L. Garlicki, J. Trzciński, Komentarz do ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, Warszawa 1999, s. 79). W przypadku więc, gdy skargę konstytucyjną sporządza radca prawny zobowiązany jest on złożyć oświadczenie,
iż nie pozostaje w stosunku pracy. Brak takiego oświadczenia oznacza niedochowanie formy, w jakiej powinno zostać złożone
pełnomocnictwo do sporządzenia skargi konstytucyjnej.
Trybunał Konstytucyjny zważył przy tym, iż nawet w przypadku, gdy skarżący kwestionuje konstytucyjność regulacji dotyczących
postępowania w przedmiocie skargi konstytucyjnej, do czasu wydania w tej sprawie wyroku przez Trybunał Konstytucyjny regulacjom
tym przysługuje domniemanie zgodności z Konstytucją oraz przymiot obowiązywania w systemie prawa. Dotyczy to także art. 89
§ 3 kodeksu postępowania cywilnego w związku z art. 20 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
W tym stanie rzeczy należało na podstawie art. 36 ust. 3 w związku z art. 49 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym odmówić nadania
dalszego biegu skardze konstytucyjnej, z uwagi na nieusunięcie w wyznaczonym terminie jej braków formalnych.