W skardze konstytucyjnej z 12 stycznia 1999 r., skarżący zarzucił decyzjom emerytalno-rentowym wydanym w jego sprawie sprzeczność z art. 32 i 67 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Do skargi nie dołączono żadnych decyzji, ani orzeczeń wydanych w sprawie skarżącego. Nie powołano ich również w treści skargi. Pełnomocnik skarżącego wskazał jedynie, iż skarżącemu naliczono emeryturę w oparciu o staż pracy z ostatnich czternastu lat, przyjmując zarobki z pięciu lat, jako podstawę do obliczenia jej wysokości, a przecież skarżący ma czterdziestoletni staż pracy, w tym trzydzieści lat przepracował w systemie akordowym i w warunkach szkodliwych dla zdrowia.

Z uwagi na liczne braki formalne skargi konstytucyjnej Trybunał Konstytucyjny w zarządzeniu z 1 lutego 1999 r. wezwał pełnomocnika skarżącego do ich usunięcia w terminie 7 dni od daty doręczenia tego zarządzenia, w szczególności poprzez dokładne określenie przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, którym skarżący zarzuca niezgodność z konstytucją, ponieważ zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP skarga do Trybunału Konstytucyjnego może dotyczyć zgodności z konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego, zaś skarżący w niniejszej sprawie jako przedmiot skargi wskazał wyłącznie “decyzje emerytalno-rentowe” wydane w jego sprawie. Ponadto Trybunał Konstytucyjny w tym zarządzeniu wezwał pełnomocnika skarżącego do określenia, na czym polega niezgodność z Konstytucją RP przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, do którego wskazania został wezwany, przez dokładne określenie sposobu naruszenia ostatecznym rozstrzygnięciem opartym na zaskarżonym przepisie przysługujących skarżącemu praw lub wolności konstytucyjnych. Pełnomocnik skarżącego miał także we wskazanym terminie dołączyć dokumenty świadczące o tym, iż skarżący wyczerpał przysługujący w sprawie tok instancji (w szczególności dołączyć orzeczenia wydane przez sąd lub organ administracji publicznej w tej sprawie) oraz podać datę doręczenia skarżącemu wyroku, decyzji lub innego rozstrzygnięcia kończącego postępowanie w sprawie, z uwagi na konieczność ustalenia czy zachowany został przez skarżącego termin do wniesienia skargi konstytucyjnej, określony w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym.

Pełnomocnik skarżącego potwierdził odbiór tego zarządzenia 10 lutego 1999 r. i w wyznaczonym ustawowym terminie nie podjął próby uzupełnienia wskazanych braków, a tym samym braki skargi konstytucyjnej o sygn. Ts 3/99 nie zostały uzupełnione w wyznaczonym terminie.

W tym stanie rzeczy na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643), z uwagi na nie uzupełnienie braków skargi konstytucyjnej w terminie, wniesiona przez skarżącego skarga konstytucyjna nie może zostać merytorycznie rozpoznana przez Trybunał Konstytucyjny i należało odmówić nadania jej dalszego biegu.