W skardze konstytucyjnej sporządzonej 8 grudnia 1997 r., a nadanej w urzędzie pocztowym 31 grudnia 1997 r. podniesiono, iż orzeczenia Sądu Wojewódzkiego w Ł. z 20 marca 1997 r. oraz Sądu Apelacyjnego w Ł. z 28 października 1997 r. naruszyły zasadę równego traktowania wszystkich obywateli Polski wyrażoną w art. 32 ust. 1 Konstytucji RP.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 15 stycznia 1998 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do uzupełnienia w terminie 7 dni braków formalnych skargi konstytucyjnej poprzez dokładne określenie przepisu aktu normatywnego, któremu zarzuca niezgodność z konstytucją, a na podstawie którego wydano prawomocny wyrok, ostateczną decyzję lub inne ostateczne rozstrzygniecie, a nadto poprzez dołączenie decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Ł. z 7 listopada 1996 roku.

W wyznaczonym terminie pełnomocnik skarżącego nie uzupełnił braków formalnych przedłożonej skargi konstytucyjnej. W związku z tym Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 19 lutego 1998 r. odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

Na postanowienie to skarżący wniósł zażalenie wskazując, iż nie zna przyczyn przekroczenia przez pełnomocnika terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej oraz podkreślając, iż “odrzucenie” skargi zamyka mu drogę do dochodzenia roszczeń związanych z zaniżeniem wskaźnika waloryzacji.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zażalenie skarżącego nie zawiera zarzutów podważających prawidłowość postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z 19 lutego 1998 r. Niedochowanie przez pełnomocnika skarżącego terminu do wykonania zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego wzywającego do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej nie jest przez skarżącego kwestionowane.

Skarga konstytucyjna jest jednym ze środków mających na celu ochronę konstytucyjnych praw i wolności jednostki. Sposób korzystania z tego środka uregulowany jest dokładnie w ustawie z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Ustawa ta wymienia niezbędne elementy, jakie powinna zawierać skarga konstytucyjna, określa także sposób uzupełniania stwierdzonych braków formalnych skargi. Wyznaczenie siedmiodniowego terminu, w którym powinno to nastąpić, nie może być uznane za nadmierny formalizm. Jego celem jest bowiem zapewnienie właściwego toku postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym, w tym między innymi ochrona przed nadmiernym przedłużaniem tego postępowania. Przekroczenie terminu musi więc pociągać za sobą konsekwencje określone w art. 36 ust. 3 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, a wiec odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Jeżeli natomiast niedochowanie terminu określonego w ustawie o Trybunale Konstytucyjnym nastąpiło, zdaniem skarżącego, z przyczyn od niego niezależnych, przysługuje mu prawo do ubiegania się o przywrócenie tego terminu na zasadach ogólnych.

W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny nie mógł uwzględnić zażalenia skarżącego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 19 lutego 1998 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.