W skardze konstytucyjnej z 26 marca 2002 r. zarzucono, że § 20 ust. 3 pkt 1 oraz § 28 ust. 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 grudnia 1972 r. w sprawie projektów wynalazczych (Dz. U. Nr 54, poz. 351) są niezgodne z art. 64 ust. 1 i ust. 2 oraz art. 77 ust. 2 Konstytucji. Zdaniem skarżącego przedmiotowe rozporządzenie Rady Ministrów pozbawiało kierowników jednostek gospodarczych prawa do wynagrodzenia oraz prawa do obligatoryjnych nagród za zgłoszone i zrealizowane wnioski racjonalizatorskie. Skarżący w 1990 r. wystąpił z powództwem o zapłatę. Sąd Wojewódzki w Łodzi wyrokiem z 17 października 1997 r. powództwo oddalił. Apelacja skarżącego od powyższego wyroku została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 16 grudnia 1998 r. W międzyczasie skarżący złożył skargę do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, która została uznana za niedopuszczalną, o czym powiadomiono skarżącego pismem z 23 stycznia 2002 r. W dniu 30 stycznia 2002 r. skarżący wystąpił do Ministra Sprawiedliwości z wnioskiem o wniesienie na jego rzecz kasacji. Minister Sprawiedliwości pismem z 28 lutego 2002 r. powiadomił skarżącego o braku podstaw do wniesienia kasacji.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Wbrew twierdzeniom zawartym w zażaleniu nie można przyjąć, że złożenie skargi do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka stanowi kontynuację trybu odwoławczego, tym samym mieści się w pojęciu wyczerpania drogi prawnej, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Wniosku takiego nie można wyciągać w szczególności z uznania Konwencji praw człowieka i podstawowych wolności, za powszechnie obowiązujący akt normatywny w polskim systemie prawa. Jak trafnie wskazał Trybunał Konstytucyjny, w zaskarżonym postanowieniu decydujące znaczenie dla ustalenia dopuszczalności przedmiotowej skargi konstytucyjnej ma art. 79 ust. 1 Konstytucji. W myśl tego przepisu skargę konstytucyjną może złożyć każdy, o ile na podstawie zakwestionowanych w niej przepisów sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o jego prawach lub wolnościach albo obowiązkach. Decyzja Europejskiego Trybunału Praw Człowieka została wydana w oparciu o wskazaną wyżej Konwencję, tymczasem skarżący wnosi o zbadanie zgodności z Konstytucją § 20 ust. 3 pkt 1 oraz § 28 rozporządzenia Rady Ministrów z 11 grudnia 1972 r. Wskazane przepisy nie stanowiły podstawy decyzji Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, tym samym decyzja ta nie może stanowić ostatecznego orzeczenia, o którym mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji. Z tego też powodu nie można liczyć biegu trzymiesięcznego terminu do złożenia skargi konstytucyjnej, od daty doręczenia skarżącemu wskazanej decyzji.

Nie można również uznać za ostateczne rozstrzygnięcie o konstytucyjnych prawach skarżącego, dołączonego do skargi konstytucyjnej pisma Ministerstwa Sprawiedliwości, informującego o braku podstaw prawnych do wniesienia kasacji w sprawie skarżącego. Pismo to nie nosi żadnych znamion władczego rozstrzygnięcia w zakresie przysługujących skarżącemu praw lub wolności konstytucyjnych. Ani pośrednio, ani bezpośrednio pismo to nie kształtuje sytuacji prawnej skarżącego. W związku z powyższym, nie nosi ono znamion ostatecznego orzeczenia w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP. Pogląd ten znajduje wyraz w dotychczasowym orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego [por. np. postanowienie TK z 28 września 2000 r., Ts 132/00, (OTK ZU Nr 7(37)/1998, poz. 291)].

Mając powyższe na względzie należało orzec jak w sentencji.