W skardze konstytucyjnej Marka S. z 10 marca 2000 r. zarzucono, iż art. 204 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz.U. Nr 88, poz. 553 ze zm.) jest niezgodny z art. 31 oraz 41 w związku z art. 42 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego regulacja ta prowadzi do naruszenia zasady równości wszystkich obywateli wobec prawa i równości w traktowaniu wszystkich obywateli przez władze publiczne. Skarżący podniósł ponadto, iż doszło do naruszenia przysługującej mu wolności osobistej z uwagi na bezpodstawne skazanie go przez Sąd Rejonowy w S. wyrokiem z 10 grudnia 1999 r. (sygn. akt II K 1559/99) za przestępstwo określone w art. 204 kodeksu karnego, w sytuacji, gdy ten rodzaj działalności gospodarczej, za którą skarżący został skazany (tj. prowadzenie agencji towarzyskich) “prowadzony jest powszechnie i nie karany”.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje.

Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643) warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest wcześniejsze wyczerpanie przez skarżącego przysługujących mu w ramach toku instancji środków zaskarżenia orzeczenia, z którym łączy on naruszenie przysługujących mu praw lub wolności o charakterze konstytucyjnym.

Jak wynika z treści pisma pełnomocnika skarżącego z 25 kwietnia 2000 r., skarżący nie składał apelacji od wyroku Sądu Rejonowego w S. z 10 grudnia 1999 r. (sygn. akt II K 1559/99). W tym stanie rzeczy nie został spełniony wspomniany wcześniej warunek wyczerpania toku instancji określony w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Z tych też względów należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.