W skardze konstytucyjnej Sofii Ch. sporządzonej dnia 4 marca 1998 r. zarzucono sprzeczność art. 39 i 40 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 1994 r. Nr 89, poz. 415 ze zm.) z przysługującą skarżącej ochroną prawa własności zagwarantowaną w art. 64 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 8 kwietnia 1998 r. skarżąca została wezwana do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, w szczególności przez wskazanie, czy wyczerpała przysługujące jej w ramach toku instancji środki zaskarżenia.

W uzupełniającym braki piśmie procesowym nadanym 20 kwietnia 1998 r. oświadczono, że skarżąca nie wniosła odwołania od wydanej na podstawie zaskarżonych przepisów decyzji urzędu gminy.

Trybunał Konstytucyjny rozpatrując wniesioną skargę konstytucyjną zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643) warunkiem rozpoznania przez Trybunał skargi konstytucyjnej jest wniesienie jej po wyczerpaniu toku instancyjnego, w ciągu dwóch miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Niedochowanie tego warunku powoduje, że skarga jest dotknięta brakami formalnymi, które uniemożliwiają jej rozpoznanie. W rozpoznawanej skardze bezspornym jest, że skarżąca nie wyczerpała przysługującego jej toku instancji, ponieważ nie wniosła odwołania od decyzji urzędu gminy do wojewody, mimo prawidłowego pouczenia jej o tej możliwości w wydanej decyzji.

W tym stanie rzeczy należy uznać, iż skarga konstytucyjna została złożona zanim skarżąca skorzystała ze środków prawnych przysługujących jej w toku instancji, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Należy również zauważyć, że przesłanka “wyczerpania toku instancyjnego” zawarta w powołanym wyżej przepisie wyklucza wniesienie skargi konstytucyjnej od takich prawomocnych wyroków, ostatecznych decyzji lub innych ostatecznych rozstrzygnięć, które stały się prawomocne lub ostateczne dlatego, że zainteresowany nie wykorzystał możliwości wyczerpania całego dostępnego toku instancji w postępowaniu administracyjnym czy sądowym.

W związku z powyższym należy na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.