W skardze konstytucyjnej Emila Górnickiego z 27 marca 2001 r. (sygn. Ts 38/01) zakwestionowano zgodność z Konstytucją wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 20 grudnia 2000 r. (sygn. akt SA/Rz 1046/99), oddalającego skargę na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego. Zdaniem skarżącego sąd ten, w powyżej wskazanym orzeczeniu, naruszył art. 2 Konstytucji RP.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 10 kwietnia 2001 r., skarżący został wezwany do usunięcia braków skargi konstytucyjnej, w szczególności przez dokładne określenie przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego naruszającego konstytucyjne prawa lub wolności skarżącego wraz z podaniem sposobu ich naruszenia.

W piśmie procesowym z 18 kwietnia 2001 r., skarżący wskazał, że przedmiotem zaskarżenia w niniejszej sprawie czyni art. 1 kodeksu postępowania administracyjnego. Natomiast w kwestii wskazania swoich konstytucyjnych praw lub wolności, które zostały naruszone, skarżący ograniczył się do stwierdzenia, iż przez samowolne działanie władz administracyjnych i sądowych został naruszony art. 2 Konstytucji.

Postanowieniem z 14 maja 2001 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze dalszego biegu na tej podstawie, że skarżący nie wskazał jakie jego konstytucyjne wolności lub prawa i w jaki sposób zostały naruszone.

Na postanowienie to skarżący wniósł zażalenie domagając się w nim przeprowadzenia dowodu z akt sprawy toczącej się przed Naczelnym Sądem Administracyjnym oraz wyłączenia z dalszego postępowania sędziego Trybunału Konstytucyjnego, który wydał postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu.

Postanowieniem z 20 września 2001 r Trybunał Konstytucyjny nie uwzględnił zażalenia, ponieważ skarżący nie wskazał naruszonych konstytucyjnych praw oraz sposobu ich naruszenia.

W dniu 16 października 2001 r. skarżący, działając w oparciu o art. 74 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, złożył wniosek o rozstrzygnięcie wątpliwości dotyczących postanowienia nie uwzględniającego zażalenia. Skarżący postawił pytanie, dlaczego wbrew normie wynikającej z art. 32 Konstytucji, obywatele traktowani są w nierówny sposób. Zdaniem skarżącego postanowienie Trybunału Konstytucyjnego nie sanując tej nierówności potwierdza, że Rzeczpospolita Polska jest państwem niedemokratycznym i bezprawnym. We wniosku sformułowano jednocześnie zarzut procesowy polegający na zaniechaniu przeprowadzenia dowodu z akt sprawy, do której to czynności – zdaniem skarżącego – Trybunał był zobowiązany z uwagi na treść art. 19 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Postanowienie wydane w trybie art. 74 ust. 1 nie ma zmierzać do ponownego rozpatrzenia sprawy ani do jakichkolwiek zmian w wydanym orzeczeniu, ale do odtworzenia takiego rozumienia wydanego orzeczenia, jakie mieli na uwadze sędziowie zasiadający w składzie orzekającym. Stąd też dokonując wykładni orzeczenia skład orzekający Trybunału Konstytucyjnego nie może dokonywać oceny trafności podjętego wcześniej rozstrzygnięcia. Wykładni podlegać może w zasadzie tylko sentencja orzeczenia, a więc rozstrzygnięcie Trybunału Konstytucyjnego w rozumieniu art. 71 ust. 1 pkt 6 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (zob. Z. Czeszejko-Sochacki [w:] Komentarz do ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, Warszawa 1999, s. 221). Zasadniczym warunkiem dopuszczalności badania wniosku o udzielenie wykładni jest stwierdzenie obiektywnego charakteru wątpliwości uczestnika. W postępowaniu w sprawie wykładni orzeczeń Trybunał Konstytucyjny przyjął zasadę clara non sunt interpretanda. Jeśli więc wątpliwości uczestnika nie mają obiektywnego charakteru i nie dotyczą treści orzeczenia, nie zachodzi zatem potrzeba udzielania wykładni. W takiej sytuacji wydanie orzeczenia staje się zbędne i postępowanie należy umorzyć na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (por. postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 21 marca 2000 r., sygn. K. 4/99, OTK ZU nr 2/2000, poz. 65).

Wskazanym we wniosku postanowieniem Trybunał Konstytucyjny utrzymał w mocy postanowienie Trybunału Konstytucyjnego odmawiające nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Emila Górnickiego. Podstawą odmowy nadania dalszego biegu skardze, był brak wskazania konstytucyjnych praw lub wolności skarżącego, w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz brak określenia przedmiotu skargi konstytucyjnej, w sposób wskazany w art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Treść sentencji oraz uzasadnień obu postanowień jest jednoznaczna i nie budzi żadnych wątpliwości. Wątpliwości takie nie zostały zresztą sformułowane w złożonym wniosku o wykładnię. Za wątpliwości takie nie mogą być bowiem uznane wskazane wyżej zarzuty, które skarżący podniósł względem obu wskazanych wyżej postanowień Trybunału Konstytucyjnego. Z treści wniosku wynika, iż jego celem nie było rozstrzygnięcie żadnych wątpliwości związanych z postanowieniem Trybunału Konstytucyjnego, lecz wzruszenie tego postanowienia. Działanie takie stanowi de facto próbę obejścia art. 36 ust. 7 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, w myśl którego na postanowienie o nieuwzględnieniu zażalenia nie przysługuje środek odwoławczy.

Ponieważ w przedmiotowej sprawie nie występują żadne wątpliwości co do treści postanowienia Trybunału Konstytucyjnego, tym samym zachodzi konieczność umorzenia postępowania na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.