W skardze konstytucyjnej Żbikowskich Zakładów „Hossyb” sp. z o.o. zostały podniesione zarzuty względem orzeczeń sądowych. Skarżąca wniosła o stwierdzenie, iż wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 18 grudnia 2002 r. (sygn. akt A Ca 427/02) został wydany z naruszeniem prawa oraz że postanowienie tegoż Sądu z 15 kwietnia 2003 r. odrzucające kasację skarżącej i postanowienie z 16 stycznia 2004 r. odrzucające wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia zażalenia oraz odrzucające zażalenie na wskazane wyżej postanowienie są bezzasadne i pozbawiają ją prawa dochodzenia odszkodowania za szkodę wyrządzoną przez organ władzy publicznej.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie ustawa lub inny akt normatywny, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej wydał orzeczenie o przysługujących skarżącej wolnościach lub prawach konstytucyjnych.

W skardze konstytucyjnej Żbikowskich Zakładów „Hossyb” sp. z o.o. zażądano natomiast od Trybunału Konstytucyjnego weryfikacji postępowania sądowego, nie formułując równocześnie jakichkolwiek zarzutów w stosunku do podstawy normatywnej kwestionowanych orzeczeń. Tak określony przedmiot skargi konstytucyjnej z oczywistych względów wykracza poza zakres uprawnień Trybunału Konstytucyjnego, wynikających z art. 79 ust. l Konstytucji. Przedmiotem postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym w trybie skargi konstytucyjnej nie są akty stosowania prawa, a Trybunał Konstytucyjny nie pełni funkcji kolejnej instancji odwoławczej. Wskazanie przez skarżącą konkretnego orzeczenia sądowego lub innego rozstrzygnięcia stanowi wyłącznie warunek rozpoznania zarzutów niekonstytucyjności podstawy prawnej tego orzeczenia lub rozstrzygnięcia.

Z powyższego wynika, iż w trybie skargi konstytucyjnej nie można żądać stwierdzenia wydania wyroków sądów z naruszeniem prawa, jak uczyniła to skarżąca. Zarzuty podniesione przez skarżącą, mające świadczyć o niezgodności z prawem wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 18 grudnia 2002 r. (sygn. akt IACa 427/02) i wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z 20 grudnia 2001 r. (sygn. akt IC 2170/99) nie mogą stanowić podstawy skargi konstytucyjnej. Sformułowane przez skarżącą żądanie rozpoznania skargi „w interesie prawidłowego wymiaru sprawiedliwości i poszanowania prawa”, świadczy o tym, iż skarżąca błędnie pojmuje instytucję skargi konstytucyjnej. Z art. 79 ust. 1 Konstytucji jednoznacznie wynika, iż tego rodzaju żądania nie mogą być przedmiotem postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym, który nie jest organem wymiaru sprawiedliwości, ani nie dokonuje oceny zgodności aktów stosowania prawa z Konstytucją.

Biorąc po uwagę powyższe okoliczności należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.