W skardze konstytucyjnej Mariana F. złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 16 marca 2001 r. zakwestionowano zgodność art. 115 § 2 i § 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (tekst jednolity z 1994 r. Dz.U. Nr 7, poz. 25 ze zm.) z art. 45 ust. 1 i art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 2 kwietnia 2001 r., skarżący został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej. Jak wynika z akt sprawy, zarządzenie to zostało prawidłowo doręczone 6 kwietnia 2001 r. W wyznaczonym terminie braki te nie zostały uzupełnione.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 27 czerwca 2001 r. w oparciu o art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

W zażaleniu z 9 lipca 2001 r. skarżący wniósł o uchylenie postanowienia Trybunału Konstytucyjnego i nadanie dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Skarżący nie wskazał jednak dlaczego nie wykonał zarządzenia sędziego o uzupełnieniu braków skargi konstytucyjnej, nie wniósł również o przywrócenie terminu do uzupełnienia braków skargi, ani nie dokonał ich uzupełnienia przy okazji wniesienia zażalenia. W uzasadnieniu zażalenia skarżący nie odniósł się też w ogóle do podstaw odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Stosownie do postanowień art. 36 ust. 3 w zw. z art. 49 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym skutkiem nieuzupełnienia w terminie braków skargi konstytucyjnej jest wydanie postanowienia o odmowie nadania jej dalszego biegu. Skarżący został prawidłowo wezwany zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego do uzupełnienia braków skargi, jednak zarządzenia tego nie wykonał. Faktu tego skarżący nie kwestionuje zresztą w złożonym zażaleniu. Z powyższego wynika, iż postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 27 czerwca 2001 r. należy uznać za w pełni zasadne.

Mając powyższe na względzie należało orzec jak w sentencji.