W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 23 sierpnia 2006 r. skarżąca zakwestionowała zgodność art. 22 ust. 4 ustawy z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz. U. Nr 28, poz. 153, ze zm.) oraz art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 23 stycznia 2003 r. o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia (Dz. U. Nr 45, poz. 391, ze zm.) z art. 2 i art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji.

Naruszenie wskazanych w skardze zasad konstytucyjnych wiąże skarżąca z wydaniem: decyzji ZUS – Oddział w Płocku z 11 czerwca 2004 (nr sprawy: DU 450/92/2004/43081606347); wyroku Sądu Okręgowego – Sądu Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie z 31 października 2005 r. (sygn. XIII U 2494/04); wyroku Sąd Apelacyjnego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie z 22 lutego 2006 r. (sygn. akt III AUa 78/06).

Wskazane powyżej rozstrzygnięcia wydane na podstawie przepisów, których konstytucyjność skarżąca kwestionuje, naruszają – w ocenie skarżącej – zasadę sprawiedliwości społecznej poprzez m.in. wprowadzenie warunku, który jest faktycznie nie do zrealizowania oraz zasadę prawa do równego traktowania przez władze publiczne (art. 32 ust. 1 i ust. 2 Konstytucji) poprzez uprzywilejowanie osób opłacających podatek w formie karty podatkowej.

Postanowieniem z 6 grudnia 2006 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu wniesionej skardze konstytucyjnej, podnosząc w uzasadnieniu, iż skarżąca nie wskazała ani prawa konstytucyjnego o charakterze podmiotowym, ani wolności konstytucyjnej, których ochrony chciałaby dochodzić w trybie wniesionego środka prawnego. Przytoczone w skardze zasady: sprawiedliwości społecznej i równości, zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego, są zasadami o charakterze przedmiotowym, nie podmiotowym, co uniemożliwia ich ochronę w trybie skargi konstytucyjnej.

W zażaleniu złożonym na powyższe postanowienie skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia i nadanie dalszego biegu wniesionej skardze konstytucyjnej.

W uzasadnieniu zażalenia skarżąca raz jeszcze opisała sytuację faktyczną, na gruncie której zostały wydane wskazane w skardze rozstrzygnięcia. Przepisom, leżącym u ich podstaw, obok naruszenia wskazanych w skardze art. 2 i 32 Konstytucji, zarzucono także sprzeczność z art. 30 oraz art. 68 ust. 3 Konstytucji. Naruszenia zasady godności upatruje skarżąca we wprowadzeniu regulacji, która zwolnienie od opłacania składek na ubezpieczenie społeczne uzależnia od osiągania dochodu nieprzekraczającego 330 zł miesięcznie. Z faktu zaś, iż pomimo bycia osobą schorowaną, niemającą dostatecznych środków na lekarstwa i próbującą uzyskać dodatkowo jakieś środki finansowe, została ona zobowiązana do uiszczenia za zaległe składki kwoty przekraczającej 4 tys., wywodzi naruszenie art. 68 ust. 3, który zobowiązuje władze publiczne do zapewnienia szczególnej opieki zdrowotnej dzieciom kobietom ciężarnym, osobom niepełnosprawnym i osobom w podeszłym wieku.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego treść zażalenia nie dostarcza żadnych argumentów podważających przesłanki odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Skarżąca ani nie ustosunkowała się do wyrażonej w uzasadnieniu tezy, iż naruszenie wynikających z art. 2 i art. 32 zasad przedmiotowych nie może stanowić podstawy do wniesienia skargi konstytucyjnej, ani także nie zakwestionowała faktu, iż we wniesionej skardze nie zostało przytoczone żadne prawo konstytucyjne lub wolność, którego ochrony można by się domagać w trybie skargi konstytucyjnej.

W uzasadnieniu zażalenia skarżąca oprócz zarysowania sytuacji faktycznej, w jakiej się znalazła, powołała się na naruszenie praw wynikających z art. 30 i 68 ust. 3 Konstytucji. W pierwszej kolejności podkreślić należy, iż wskazanie naruszonego prawa lub wolności dopiero we wniesionym zażaleniu, nie prowadzi do konwalidacji braków skargi konstytucyjnej, których wystąpienie stanowiło przesłankę odmowy nadania jej dalszego biegu. Z istoty postępowania zażaleniowego wynika, iż przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego jest wyłącznie prawidłowość przyjętych w zaskarżonym postanowieniu przesłanek odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Dodatkowe informacje nadesłane po wydaniu postanowienia o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, mające charakter uzupełnienia braków tego środka prawnego, nie mogą stanowić podstawy ponownej analizy skargi pod kątem spełnienia wymogów warunkujących jej merytoryczne rozpoznanie. Z tego względu wskazanie dopiero we wniesionym zażaleniu na naruszenie zasady poszanowania godności człowieka oraz prawa osób starszych do szczególnej opieki ze strony państwa, nie uzasadnia przyjęcia tezy, iż zostały spełnione przesłanki skargi konstytucyjnej (tak też: postanowienie TK z 6 stycznia 2004 r. sygn. Ts 131/03, OTK ZU nr 1/B/2004, poz. 68). Podkreślić przy tym należy, iż ponowna analiza skargi konstytucyjnej i pisma nadesłanego w celu uzupełnienia jej braków nie dała ani podstaw do rewizji stanowiska wyrażonego w zaskarżonym postanowieniu, ani też do przyjęcia, iż zarzuty naruszenia wskazanych powyżej praw konstytucyjnych zostały chociażby zarysowane w jednym z tych pism, co mogłoby stanowić podstawę uwzględnienia zażalenia.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, stwierdzić należy brak podstaw do uwzględnienia zażalenia wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 6 grudnia 2006 r. o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.