W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 22 grudnia 2003 r. pełnomocnik skarżącego zarzucił art. 56 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) sprzeczność z art. 2 oraz art. 217 Konstytucji. Na podstawie zakwestionowanego przepisu Prezydent miasta Tychy określił zaległość podatkową skarżącego decyzjami z 27 marca 2002 r. (DKP II 3114-3-2-2002, DKP II 3114-3-1-2002). Rozpoznając wniesione na powyższe decyzje zażalenie Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Katowicach decyzjami z 2 sierpnia 2002 r. (nr SKO/F/557/02, nr SKO/F/556/02) utrzymało w mocy rozstrzygnięcia organu I instancji. Wniesione na powyższe decyzje skargi zostały oddalone wyrokami Naczelnego Sądu Administracyjnego z 2 października 2003 r. (sygn. akt I SA 2020/02, sygn. akt I SA/Ka 2019/02).

Interpretację przepisu, dokonaną przez orzekające organy, skarżący uznał za niedopuszczalną w demokratycznym państwie prawa, a stan prawny wywołujący „niejasność prawa” i stwarzający możliwość rozbieżnych interpretacji za naruszający zasadę prawidłowej legislacji (art. 2 Konstytucji) oraz podważający zaufanie obywatela do państwa i stanowionego przezeń prawa, a także naruszający gwarantowany konstytucyjnie tryb regulowania kwestii podatkowych.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 2 lutego 2004 r. wezwano pełnomocnika skarżącego do uzupełnienia w terminie 7 dni braków skargi konstytucyjnej poprzez m.in. wskazanie naruszonych praw lub wolności konstytucyjnych oraz określenie sposobu tego naruszenia.

Ponieważ pełnomocnik skarżącego w ustawowym terminie 7 dni nie usunął wskazanych braków skargi konstytucyjnej, a nadto do Trybunału Konstytucyjnego nie wpłynęło, mimo skutecznego doręczenia 9 lutego 2004 r. zarządzenia sędziego TK z 2 lutego 2004 r., żadne pismo pełnomocnika skarżącego, przeto Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 18 marca 2004 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Wskazane przy tym zostało, iż pismo sporządzone samodzielnie przez skarżącego nie może zostać uznane za uzupełnienie braków skargi konstytucyjnej.

W zażaleniu na powyższe postanowienie złożonym osobiście, bez pośrednictwa adwokata lub radcy prawnego, skarżący wniósł o nadanie dalszego biegu sprawie, wywodząc m.in., iż wprawdzie przepisy ustawy o TK nakładają przymus adwokacki w zakresie wniesienia skargi konstytucyjnej, jednakże nie zabraniają stronie skarżącej samodzielnego sporządzania dalszych pism procesowych czy też wyrażania poglądów w toku postępowania w zakresie wniesionej skargi konstytucyjnej.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) skarga konstytucyjna i zażalenie na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej powinny być sporządzone przez adwokata lub radcę prawnego. Z treści pisma, które wpłynęło do Trybunału Konstytucyjnego 24 marca 2004 r. wynika jednoznacznie, że sporządzone zostało ono przez samego skarżącego. Z uwagi na to, że skarżący nie jest podmiotem legitymowanym, w świetle cytowanego przepisu ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, do samodzielnego występowania z zażaleniem na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, należy wniesione przez niego zażalenie pozostawić bez rozpoznania.

Na marginesie wskazać należy, iż sporządzenie skargi konstytucyjnej i zażalenia na postanowienie odmawiające nadania jej dalszego biegu wymaga niewątpliwie odpowiedniej wiedzy prawniczej. Z tego względu ustanowiony wymóg sporządzenia tych pism przez osobę mającą odpowiednie kwalifikacje, czyli przez adwokata lub radcę prawnego, służyć ma zwiększeniu skuteczności skargi, będąc tym samym gwarancją bardziej powszechnego i efektywnego korzystania z tego środka ochrony praw i wolności obywatelskich.