W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 31 stycznia 2005 r. skarżący wniósł o uchylenie decyzji Starosty Powiatu Warszawskiego z 17 grudnia 2001 r. (znak: GN/GTO/7226/9238/2001/AW) dotyczącej podwyższenia opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste nieruchomości. Nieprecyzyjność przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2000 r. Nr 46, poz. 543 ze zm.) leżących u podstaw tej decyzji, które nie określają według jakich zasad biegły ma dokonać wyboru nieruchomości daje, w ocenie skarżącego, zbyt duże pole do manewrowania przez rzeczoznawców przy dokonywaniu wyceny nieruchomości. Z tego względu ustawa ta jest niezgodna z Konstytucją.

Od powyższej decyzji wniesiony został wniosek do Samorządowego Kolegium Odwoławczego o ustalenie, że podwyższenie opłaty rocznej z tytułu wieczystego użytkowania gruntu nie jest zasadne, który SKO oddaliło orzeczeniem z 14 stycznia 2003 r. (KOX 1169/Po/02). Od tego orzeczenia skarżący wniósł sprzeciw domagając się rozpoznania sprawy przez sąd. Rozpoznając sprawę Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia – Wydział VI Cywilny, wyrokiem z 22 listopada 2004 r. (sygn. akt VI C 1978/03) ustalił wysokość opłaty rocznej należnej tytułem użytkowania wieczystego. Od powyższego wyroku skarżący wniósł apelację, która nie została dotychczas rozpoznana.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skarga konstytucyjna jest środkiem ochrony konstytucyjnych wolności i praw, którego merytoryczne rozpatrzenie uwarunkowane zostało spełnieniem szeregu przesłanek wynikających z art. 79 ust. 1 Konstytucji, a doprecyzowanych w przepisach ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.). W drodze skargi konstytucyjnej można się domagać zbadania konstytucyjności tylko takich przepisów, na podstawie których orzeczono ostatecznie o przysługujących skarżącemu konstytucyjnych prawach lub wolnościach. Walor ostateczności rozstrzygnięcie dotykające wskazanych praw i wolności uzyskuje dopiero w momencie wyczerpania przysługującej skarżącemu drogi prawnej (zob. art. 46 ustawy o TK).

W sprawie, w związku z którą wniesiono skargę do Trybunału Konstytucyjnego toczy się postępowanie przed sądem II instancji. Faktu tego nie kwestionuje skarżący. Dopóki zatem w sprawie nie zapadnie rozstrzygnięcie w postępowaniu zainicjowanym wniesioną przez skarżącego apelacją, dopóty nie zostanie spełniony przewidziany we wskazanym powyżej przepisie ustawy o TK warunek wyczerpania drogi prawnej. Wniesienie skargi zanim zapadło takie rozstrzygnięcie jest zatem równoznaczne z niespełnieniem przez ten środek ochrony konstytucyjnych praw i wolności przesłanek warunkujących jego merytoryczne rozpoznanie. W tym zakresie wniesioną skargę uznać należy za przedwczesną.

Niezależnie od powyższego wskazać należy, iż wniesiona skarga dotknięta jest jeszcze innymi brakami formalnymi uniemożliwiającymi jej merytoryczne rozpatrzenie. Przede wszystkim nie skonkretyzowano przepisów zaskarżonego aktu normatywnego, mających stanowić przedmiot skargi konstytucyjnej, nie wskazano wzorców konstytucyjnych z punktu widzenia których badana winna być konstytucyjność tych unormowań, a także nie określono praw i wolności konstytucyjnych, których ochronie służyć ma wystąpienie ze skargą konstytucyjną. Do skargi nie dołączono także pełnomocnictwa ani odpowiedniej ilości załączników.

Biorąc powyższe pod uwagę należało odmówić nadania dalszego biegu.